«مایک پومپئو» در حالی استراتژی دولت ترامپ علیه ایران را طی سرمقاله‌ای تحت عنوان «مقابله با ایران» در مجله سیاست خارجی «فارن افیرز» منتشر کرده که به نظر می‌رسد انتخاب زمان‌بندی انتشار این سرمقاله، همزمان با مساله تنش‌های ناشی از پرونده قتل جمال خاشقچی روزنامه‌نگار عربستانی در کنسولگری سعودی‌ها در ترکیه، با هدف انحراف افکار عمومی صورت گرفته است.
پومپئو در این یادداشت با اشاره به پایان جنگ سرد و مجادلات به وجود آمده میان سیاست‌مداران و تحلیل‌گران درباره بزرگترین چالش‌های پیش‌روی آمریکا نوشت: ظهور القاعده و تهدیدهای سایبری از جمله این چالش‌ها بود؛ اما ظهور رژیم‌های غیرمشروعی که به نرم‌های بین‌المللی احترام نمی‌گذارند و به بنیان‌های آزادی و حقوق بشر پایبند نیستند و علیه امنیت مردم آمریکا و متحدانش عمل می‌کنند نیز از جمله تهدیدات است. کره شمالی و ایران در صدر این نظام‌ها هستند.
وزیر خارجه آمریکا با تکرار ادعاهای پیشین این کشور علیه ایران نوشت: برجام به جاه‌طلبی‌های هسته‌ای ایران پایان نبخشید. در واقع ایران می‌دانست که دولت اوباما حفظ توافق هسته‌ای را در اولویت کار خود قرار داده است. برجام حاشیه امنی را برای ایران ایجاد کرده بود که می‌توانست زیر سایه آن حمایت از فعالیت‌های خصمانه خود را افزایش دهد. برجام پول و فرصت رشد اقتصادی را در اختیار ایران قرار داد تا بتواند از طریق آن انقلاب خود را به خارج از مرزهایش صادر کند.
وی با بیان اینکه تهدیدهای ایران و کره شمالی بعد از جنگ عراق بیشتر شد، گفت: آمریکایی‌ها نسبت به هزینه‌های نظامی که به نام حفاظت در مقابل سلاح‌های کشتار جمعی انجام شده تردید دارند. با توجه به اینکه سختی‌های عراق هنوز در اذهان زنده است و با توجه به توافق‌های پیشین با ایران و کره شمالی که ثابت کرد بی‌فایده است، متوقف کردن این‌ها به پارادایم دیپلماتیک جدیدی نیاز دارد.
وزیر خارجه آمریکا در ادامه شاخصه‌های سیاست خارجی ترامپ را برشمرد و نوشت: ترامپ هم در دوران وعده‌های انتخاباتی هم از زمان روی کار آمدن، در مورد نیاز جدی به توجه به منافع امنیتی آمریکا در وهله نخست شفاف عمل کرده است. او این رویکرد استراتژی دولت اوباما را که سعی می‌کرد از پشت صحنه هدایتگر باشد و سیگنال‌های غلطی را در مورد کاهش قدرت و نفوذ آمریکا مخابره کرده بود، کنار زد. پومپئو نوشت: هدایت از پشت صحنه، کره شمالی را به بزرگترین تهدید امروز تبدیل کرد و در بهترین حال تنها تبدیل ایران به یک قدرت هسته‌ای را به تعویق انداخت.
