حشمت الله فلاحت پیشه، رئیس کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی مجلس شورای اسلامی با اشاره به تعلل اروپا در اجرایی شدن اینستکس، گفت: نگاه متفاوت اروپا و ایران به این سازوکار مالی موجب اختلاف در انتظار‌های دو طرف شده است.
وی نگاه اروپا به اینستکس را فرآیندی موقتی برای گذر از افراطی‌گری ترامپ دانست و ادامه داد: اروپایی‌ها به ایجاد مناسباتی با آمریکا برای بازگشت طرف‌های برجام به اجرای این پیمان امیدوارند. این ساز و کار نه برای حفظ برجام بلکه به جهت حفظ اروپاست؛ به همین دلیل جمهوری اسلامی را قانع نکرده است.
فلاحت پیشه افزود: اگرچه نگاه ایران به اینستکس دائمی است اما به شرایط برجام هم بازگردیم، جمهوری اسلامی به آمریکا اعتمادی ندارد. همچنین سایر عضو‌های برجام باید با تضمین، سازوکار‌های عملی را به ویژه در حوزه اقتصادی تعریف کنند.
رییس کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی با اشاره به اینکه اینستکس نتیجه ناچیزی داشته است، گفت: جمهوری اسلامی در عمل، حساب راهبردی را روی این ساز و کار باز نکرده است.
وی با تاکید بر اینکه اینستکس آثار بین المللی سیاسی مهمی دارد، بیان کرد: این موضوع نشان می‌دهد که دنیا می‌خواهد با ایران رابطه داشته باشد و ترامپ در انزوا قرار گرفته است.
فلاحت پیشه تصریح کرد: ایران روی قدرت اروپا مبالغه کرده است و آنها برای حفظ ساز و کاری مانند برجام بسیار ضعیف هستند؛ به علاوه، برجام دست‌آویزی برای حفظ اروپایی است که حضورش سال‌ها از وجود آمریکایی‌ها و قدرت‌های دیگری، چون روسیه و چین تاثیر گرفته بود.
رییس کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی افزود: پس از انقلاب و قطع ارتباط ایران و آمریکا، اروپا یک جایگزین بوده است؛ اکنون مشخص شده که اروپایی‌ها بدون آمریکا قدرت حفظ برجام را ندارند و اینستکس نشان دهنده سردرگمی آن‌هاست. اروپایی‌ها منتظر برقراری دوباره روابط ایران و آمریکا هستند تا بتوانند برای خود تعریفی داشته باشند.
فلاحت پیشه تاکید کرد: ایران پس از اجرای برجام و بازگشت ده‌ها هزار یورو، فرصت‌های مهم را برای اجرای طرح‌هایی مانند پتروشیمی از دست داد؛ کسانی که ثروت‌های وارد شده به خزانه را در آن موقعیت صرف کار‌های بیهوده و زائد کردند، قطعا به کشور خیانت کردند.
رییس کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی درباره سازوکار‌های جمهوری اسلامی با کشور‌های ترکیه، عراق، هند، روسیه و چین توضیح داد: این سازوکار‌ها بهره‌های دو جانبه را در بر خواهد داشت و بیشترین مبادلات را شامل می‌شود؛ زمانی به ساز و کار‌ها می‌توان خوشبین بود که کشور‌ها از نظر بومی و ملی ضعف سیاسی و اقتصادیشان را بپوشانند و خود اتکا باشند.
