روزنامه اکسپرس در گزارشی با اشاره به توقیف کشتی انگلیسی در آب‌های ایران نوشت: نیروی دریایی انگلیس که زمانی مایه افتخار بود، اکنون با مشکل مواجه است.
اخبار سیاسی_ در گزارش این روزنامه آمده است:
«هزینه کردن میلیارد‌ها پوند برای یک نیروی دریایی که قدرت ایجاد تغییر ندارد چه فایده‌ای دارد؟ این هفته ما ـ با تعجب- دریافتیم که نیروی دریایی سلطنتی (انگلیس) حتی منابع (کافی) برای گشت زنی مناسب در قطعه‌ای از آب را که تقریباً به اندازه کانال مانش است ندارد.
تنگه هرمز، یکی از مهمترین آبراه‌ها بر روی کره زمین و یکی از کوچکترین آنهاست و از لحاظ دریانوردی، فاصله زیادی با سواحل کشور (انگلیس) ندارد. این (تنگه) جریان میان اطلسی یا خیزاب عظیم اقیانوس آرام نیست. با وجود این، به نظر می‌رسد پاسبانی در آن فراتر از توانایی ماست. ما فقط می‌توانیم یک کشتی جنگی به آنجا بفرستیم و وقتی چند قایق تندروی تقویت شده ایرانی یک نفتکش با پرچم انگلیس را توقیف کردند، ما فقط توانستیم از طریق ارتباط رادیویی کشتی به ساحل، عاجزانه به آن‌ها مزخرف بگوییم. سزاوار ترحم. توهین آمیز. بدتر از آن، هدر دادن کامل پول.
من نمی‌دانم نگه داشتن یک کشتی مانند اچ ام اس مونتروز ـ یک ناوچه جنگی تیپ ۲۳ ـ در خلیج (فارس) چه هزینه‌ای دارد، اما شرط می‌بندم هزینه روزانه آن بیش از بهای خانه شما و خانه من به علاوه بهای ده‌ها خیابان در حومه شهر است. بها برای پوند‌های مالیاتی این است اگر که این کشتی بتواند کارش را انجام دهد؛ و اگر نتواند کارش را انجام دهد، پولمان را در چاه انداخته ایم. وقتی سپاه پاسداران انقلاب ایران قایق‌های تندروی خود را برای رهگیری استنا ایمپرو فرستاد، (ناوچه) اچ ام اس مونتروز به فاصله یک ساعت دورتر بود. این (ناوچه) هیچ کاری نمی‌توانست بکند. در نتیجه ما تا این (حد) تنزل یافتیم: داشتن «حضوری» بی فایده در آبراهی حیاتی و مهم با فرصتی نزدیک به صفر برای تاثیر گذاشتن بر آنچه در آن روی می‌دهد.
ما همچنین می‌توانیم یک پاسبان را با دوچرخه برای گشت زنی در (آزادراه) ام ۱ (بین شهر‌های لندن و لیدز) بفرستیم. وقتی جنگ فالکلند (بین انگلیس و آرژانتین) به طور ناگهانی و غیرمنتظره، قدرت (نیروی) دریایی مان را آزمود، انگلیس حدود ۶۰ ناوچه و ناوشکن در اختیار داشت. امروز ما ۱۹ (ناوچه و ناوشکن) داریم. در آن زمان سه ناو هواپیمابر در دسترس بودند، اما امروز (فقط) یکی. بله، کشتی‌های جنگی مدرن سامانه‌های سلاح پیشرفته‌تر و پیچیده تری در مقایسه با سال ۱۹۸۲ (زمان جنگ فالکلند) دارند، اما در جنگ نامتقارن مدرن - که ژنرال‌های چریک ماهر تهران آن را انجام می‌دهند - تعداد مهم است.
سی سال پیش، ما می‌توانستیم سه یا چهار ناوچه برای مراقبت از کشتی هایمان در تنگه هرمز اعزام کنیم. امروز، حتی اچ ام اس مونتروز قرار است ظرف دو هفته برای تعمیرات اساسی فراخوانده شود و نیروی دریایی (انگلیس) برای یافتن جایگزینی برای آن تقلا می‌کند. این شگفت انگیز است. ما یا برای ناوگانی هزینه می‌کنیم که می‌تواند آنچه را به آن نیاز و از آن انتظار داریم انجام دهد یا هزینه نمی‌کنیم.»
