بدون شک همه از « مجید شهریاری » به عنوان یک دانشمند هسته‌ای که مظلومانه ترور شد و به شهادت رسید، یاد خواهند کرد. در طول این سال‌ها چند مستند و کار کوتاه از زندگی این شهید تولید و روانه آنتن شده، اما سریالی درباره زندگی او ساخته نشده بود تا این‌که معاونت امور استان‌های سازمان صدا و سیما با همکاری صدا و سیمای مرکز زنجان دست به‌کار شد و زندگی این شهید را دستمایه ساخت یک سریال تلویزیونی قرار داد و حاصل آن شد سریال صبح آخرین روز که برای اولین بار از شبکه دو پخش شد.
چندی است تلویزیون دوباره سریال شهید شهریاری دانشمند هسته‌ای را از تلویزیون پخش می‌کند. زندگی پرفراز و نشیب شخصیت علمی شهید شهریاری که در 30 قسمت 45 دقیقه‌ای روی آنتن رفت. سریال "صبح آخرین روز" از کودکی، نوجوانی، جوانی و زندگیِ دانشمندی صحبت می‌کرد که نامی مطرح، برجسته در عرصه علمی کشور که استاد دانشگاه شهید بهشتی، فیزیک‌دان و دانشمند هسته‌ای به شمار می‌رود. امروز روز شهادت مصطفی احمدی‌روشن دانشمند هسته‌ای است و مدت‌ها درباره ساخت فیلم و سریال آن بحث شده و به نظر می‌رسد قابِ سیما این روزها بیش از هر وقتِ دیگر نیازمند ساخت چنین کارهای مؤثر و ارزشمندی است.
داستان «صبح آخرین روز» از صبح روز ترور شهید شهریاری آغاز می‌شود و به گذشته برمی‌گردد و 46 سال زندگی او را روایت می‌کند. شهید دکتر مجید شهریاری، استاد دانشگاه شهید بهشتی و از دانشمندان هسته‌ای ایران بود که در سال 1345 در زنجان متولد شد و در هشتم آذر 1389 توسط رژیم صهیونیستی و با همکاری اطلاعاتی منافقین در یک عملیات تروریستی به شهادت رسید.
سریال روایت یک زندگی واقعی است و اتفاقاً در بستر همین زندگی و مؤلفه‌های آن است که کسی مثل شهید شهریاری به یک قهرمان ملی و شخصیت واقعی بدل شده است، نمی‌توان برای جذابیت‌های سینمایی که بیشتر معطوف به سرگرمی است تا آگاهی، قهرمانی جعلی خلق کرد.
در اینجا مخاطب نه با سوپرمن و سوپراستار که با یک ستاره علمی و ملی مواجه است که رفتارهای قهرمانانه او در فعالیت‌های علمی و منش‌های اخلاقی‌اش صورت‌بندی می‌شود. شخصیتی که بیش از صورت قهرمانی، سیرت قهرمانی دارد؛ قهرمانی که قهرمان بودنش حاصل منش و روش علمی اوست نه رفتارشناسی یک ابرقهرمان سینمایی!
همچنان‌که مخاطبی هم که پای این سریال می‌نشیند شاید آشنایی‌اش با قهرمان قصه در همین حد باشد که نامی از او شنیده یا مثلاً بداند او یکی از دانشمندان فاخر هسته‌ای بوده. اتفاقاً سریال‌های شخصیت محور یا مستندهای پرتره قرار است هم آشنایی‌زایی کند هم آشنایی‌زدایی و تصورات غلط یا کلیشه‌ای درباره یک شخصیت مشهور را اصلاح کند.
ساخت چنین کارهایی را تلویزیون قرار است در دستور کارش قرار دهد؛ این آثار کمک می‌کند چهره واقعی دشمنان و دستاوردهای انقلاب اسلامی به نمایش درآید. در سینمای ایران «هناس» با نگاهی به زندگی شهید داریوش رضایی‌نژاد دیگر دانشمند هسته‌ای روی پرده نقره‌ای آمد و استقبال خوبی از این اثر شد.
به نظر می‌رسد ساخت چنین کارهایی می‌تواند راه را برای نمایش زندگی و زمانه نامدارانی که الگوهای واقعی برای جامعه خواهند شد. تلویزیون در فصل بازنگری رویکردهایش، به این نکته توجه کند زندگی و زمانه خیلی از بزرگان و شخصیت‌های ما در حال تحریف است و اگر زودتر از موعد به فکرِ نمایش واقعیت‌هایش نباشند، تاریخ همین‌طور با وارونه‌انگاری دشمنان به طریقی می‌رود که دشمنان می‌خواهند نه آن طوری که در واقعیت‌ها وجود دارد.
باید دید معاونت سیما یا معاونت امور استان‌های صداوسیما با تجربه خوب و استقبال تأثیرگذار مردم در جریان پخش سریال «صبح آخرین روز» و حتی این روزها که دوباره بازپخش می‌شود سریال زندگی و زمانه شهید مصطفی احمدی‌روشن را می‌سازند و یا همچون «هناس» و نگاهی به زندگی شهید داریوش رضایی‌نژاد، فیلمسازی آن را به سینماها خواهد برد؟
