به گزارش افکارنیوز به نقل از ايسنا، MM نوعي سرطان غيرقابل علاج است که سلولهاي پلاسما را در مغز استخوان درگير ميکند. يکي از مشکلاتي که پزشکان در درمان MM با آن روبرو هستند، اين است که اين نوع از سلولهاي سرطاني زماني که به بافت مغز استخوان ميچسبند، در برابر داروي اصلي شيميدرماني، يعني دوگزوروبيسين مقاوم ميشوند.

«بشار بیلگیشر»، استادیار مهندسی شیمی و زیست‌مولکولی دانشگاه نوتردام می‌گوید: نانوذراتی که ما طراحی کرده‌ایم، چندین کار را بصورت یکجا انجام می‌دهد. ابتدا جلوی افزایش مقاومت سلول‌ها در برابر «دوگزوروبیسین» را می‌گیرند، سپس سلول‌های سرطانی را وادار می‌کنند نانوذرات حاوی دارو را بصورتی فعالانه جذب کنند. در نهایت اثر سمیت این دارو را روی بافت‌های سالم کاهش می‌دهند.

این نانوذرات با پپتید خاصی روکش‌دهی شدند که یک گیرنده مخصوص روی سلول‌های MM را هدف می‌گیرد. این گیرنده باعثمی‌شود سلول‌ها به بافت مغز استخوان چسبیده و مکانیسم مقاومت در برابر دارو فعال شود. اما پپتیدهایی که روی نانوذرات قرار گرفته‌اند، به این گیرنده‌ها چسبیده و از همان ابتدا مانع از اتصال سلول‌های سرطانی به بافت مغز استخوان می‌شوند.

این ذرات همچنین حاوی داروهای ضدسرطان هستند. زمانی که یک نانوذره خود را به سلول MM می‌چسباند، سلول این ذره را بدرون خود جذب کرده و در این مرحله داروی ضدسرطان آزاد می‌شود؛ داروی آزاد شده DNA سلول سرطانی را از بین برده و در نتیجه سلول می‌میرد.

«تانیل کیزیلتپ»، یکی دیگر از محققان این کار می‌گوید: تحقیقات روی موش‌ها نشان می‌دهد که استفاده از این نانوذرات اثر سمیت داروی «دوگزوروبیسین» روی بافت‌های دیگری همچون کلیه و کبد را کاهش می‌دهد. ما بر این باوریم که تحقیقات بیشتر نشان خواهد که قلب نیز تأثیر کمی از این نانوذرات می‌پذیرد. بدین ترتیب اثرات جانبی منفی استفاده از این روش شیمی‌درمانی کاهش می‌یابد.

قبل از انجام آزمایشات بالینی روی انسان با استفاده از این نانوذرات، این محققان باید بررسی‌های بیشتری برای بهبود طراحی نانوذرات انجام داده و مقدار و ترکیب بهینه داروی شیمی‌درمانی برای این نوع جدید از درمان را پیدا کنند.

جزئیات این تحقیق در «Blood Cancer Journal» منتشر شده است. هزینه این تحقیق توسط موسسه علوم بالینی و ترجمه‌ای ایندیانا تأمین شده است.