شاید شما هم جزو آن دسته از تماشاگران تلویزیون باشید که وقتی او در سریال «نقطه‌چین» می‌خواست کپسول گاز و جارو برقی را برای سفر چند روزه‌اش به شمال با خود ببرد، زده باشید زیر خنده. او در گفت‌وگو با ساعت ۲۴ عنوان کرد که چند عمل جراحی کوچک برای افزودن به تناسب اندام و زیبایی چهره برای یک بازیگر حرفه‌ای اشکالی ندارد.
سحر جعفری جوزانی، بازیگر سینما و تلویزیون گفت: نمی‌گویم که همه بازیگران ما انواع و اقسام حراجی‌ها را روی صورت خود انجام می‌دهند. معتقدم اگر بازیگری بخواهد کار کوچکی روی صورتش بکند تا مقداری زیباتر شود، هیچ اشکالی ندارد. ولی این‌که بازیگر خودش را به شکل یک عروسک درآورد که صورتش دیگر هیچ کاراکتری نداشته باشد، فایده‌ای ندارد و برای او تأثیری منفی دارد.
وی افزود: من به عنوان بازیگر زیاد سفر می‌کنم و فیلم‌های مختلف را در سینماهای مختلف اروپا و امریکا می‌بینم. با تماشا کردن این فیلم‌ها شاید شما هم مانند من دریابید که اگر جست‌وجویی اندک داشته باشید، متوجه خواهید شد که اکثر بازیگران خارجی برای این‌که صورتشان جوان‌تر بماند به جراحی زیبایی تن می‌دهند و اگر بدنشان با ورزش روی فرم نمی‌آید، به جراحی روی می‌آورند. اما وقتی که این امر بیش از حد باشد، بازیگر شبیه به عروسکی می‌شود که هیچ کاراکتری ندارد. به گمانم به هر تقدیر هر بازیگری برای این‌که مقداری جوان‌تر، زیباتر یا چهره بهتری داشته باشد تا اعتماد به نفسش بالاتر برود، در حد متعارف تن دادن به جراحی‌های مختلف برای او اشکالی ندارد.
وی در پاسخ به این پرسش که «وقتی در کوچه و بازار مردمی که شما را می‌شناسند، به شما ابراز ارادت می‌کنند، چه حسی به شما دست می‌دهد؟» گفت: این‌که مردم یک بازیگر سینما و تلویزیون را بشناسند هنوز هم برایم جالب است. مردم همیشه لطف دارند و دوست‌داشتنی هستند. خب، طبعاً این‌که همیشه شما را بشناسند و با بزرگواری اظهار لطف کنند، خوشحال کننده است. این امری طبیعی است. شما دوست دارید و پاسخ محبت آن‌ها را می‌دهید.
وی در جواب به این پرسش که «چرا بازیگران ایرانی نسبت به خارجی‌ها کمتر به بدن و تناسب اندام خود توجه دارند؟» ادامه داد: شما این پرسش را به من می‌گویید که همیشه روی فرم هستم؟!! بازیگر باید به حفظ تناسب اندامش توجه داشته باشد. بازیگر باید حس کند که صورت و بدنش در سلامت کامل‌اند. البته خیلی از بازیگران ما ممکن است به خودشان برسند و خیلی‌ها هم به خودشان کمترین توجهی نداشته باشند. این را که چرا آن‌ها به تناسب اندام خودشان اهمیت نمی‌دهند برای من جای پرسش دارد و اگر بخواهم به موضوع به شکلی معقول بنگرم باید بگویم که آن‌ها باید خودشان پاسخگو باشند.
جعفری جوزانی عنوان کرد: بازیگر حتماً باید ورزش کند و بدنش به اصطلاح روی فرم باشد اما بازیگری صرفاً به این نیست که سایز، قد و چهره فوق‌العاده‌ای داشته باشید. زیبایی در نظر من از چشم بیننده مهم است. شما نمی‌توانید بگویید که چه کسی زیباست چون من ممکن است همان بازیگری را که در نگاه و منظر شما زیباست، زیبا تلقی نکنم. در واقع این فاکتورها برای بازیگر اعتبار نمی‌آورد. به طور مثال من عاشق بازی «داستین هافمن» هستم. اما او مرد بلند قدی نیست اما از نظر من چهره جذاب و ظرافت حرفه‌ای بازیگری خوبی دارد. یا مثلا «مارلون براندو» حتی زمانی که پیر و چاق شده بود باز هم «مارلون براندو»ی بزرگ بود.
وی ادامه داد: چهره، قد و زیبایی یک بازیگر برای محبوبیتش ملاک مطلق نیست. فاکتورهای دیگری وجود دارد که شما جذب بازی او و نقشی که بازی می‌کند، می‌شوید. اما به هر حال این نکته را که یک بازیگر باید به خودش رسیدگی کند، قبول دارم.
وی در پاسخ به این پرسش که « فیلمی مثل FACE OFF برای توده‌های مردم ساخته می‌شود اما جلوه‌های ویژه در این فیلم تماشاگر را اقناع می‌کند. ما در جلوه‌های ویژه چه‌قدر از سینمای جهان عقب هستیم؟» گفت: مسلما شما درباره هالیوود صحبت می‌کنید. جلوه‌های ویژه آن‌ها بسیار از ما جلوتر است. اما کارهایی هم در ایران ساخته می‌شود که جلوه‌های ویژه خوبی دارند. بسیاری از دست اندرکاران سینما به شکل کامپیوتری پیشرفت خوبی در این زمینه داشته‌اند. امیدوارم در این زمینه هر چه بیشتر سینمایمان پیشرفت کند. به هر حال شما هالیوود را مثال می‌زنید که همه پول و سرمایه و امکانات سینمای جهان را در اختیار دارد. بی انصافی است اگر نادیده بگیریم که ما فیلم‌های خوبی هم داریم که کارهای خوبی در عرصه جلوه‌های ویژه آن‌ها با کامپیوتر انجام می‌شود.
وی درباره کارگردانانی که کارهای خاص تولید می‌کنند و چشمی به جوایز بین‌المللی دارند، گفت: همه گونه سلیقه‌ای در سینمای ما وجود دارد. به گمانم به هر شکل خوب است که فیلم‌های مختلف و متنوع و درخشان تولید شود. شاید برخی‌ها هم فیلم‌هایی برای جشنواره‌های بین‌المللی بسازند اما به گمانم هیچ کارگردانی دوست ندارد که فیلمش مخاطب داخلی نداشته باشد. هر فیلمی باید مخاطب داشته باشد و مردم بروند سینما تا به اصطلاح چرخ سینما بچرخد. همواره امیدوارم فیلم‌های خوبی در عرصه سینمای ما تولید شود تا مردمان به سینما رفتن عادت کنند. به این معنا که فیلم‌ها هم پر مخاطب و هم پرمفهوم باشند. من فیلمی را که مخاطب نداشته باشد فیلم نمی‌دانم.
بازیگر سریال «نقطه‌چین» در پاسخ به این پرسش که «چه تفاوتی بین بازیگری برای طبقه روشنفکران و عامه مردم وجود دارد؟» توضیح داد: بازیگری برای روشنفکران و توده‌های مردم تفاوتی با یکدیگر ندارند. وقتی در فیلمی بازی می‌کنید، سعی می‌کند نقشی را که به شما محول شده است به بهترین شکل اجرا کنید. هر بازیگری برای بازی در فیلمش تحقیق می‌کند. او نقش خود را باید طوری بازی کند که برای هر قشر و طبقه‌ای در هر جای کره زمین که زندگی می‌کند و ممکن است کارش را ببیند، قابل درک باشد. روش درست بازیگری هم همین است. یک بازیگر حرفه‌ای صرفا برای قشر خاصی بازی نمی‌کند. شما نقشتان را به بهترین نحو اجرا می‌کنید تا باورپذیر باشد و هر کس که آن را می‌بیند، اگر زبان شما را هم متوجه نمی‌شود باید بتواند، آن را درک کند. تجربه این را داشته‌ام که برخی فیلم‌های خودمان را به امریکا برده‌ام و در دسترس کسانی قرار داده‌ام که زبان ما را نمی‌فهمیدند اما مفتون بازیگری بازیگران ما شده‌اند.
وی اضافه کرد: ما بازیگرانی داریم که صرفا به طبقه روشنفکر نمی‌اندیشند چون دیگر چنین بازی‌ای اصلاً روشنفکرانه هم نیست. بازیگر خلاق بهترین بازی‌اش را انجام می‌دهد و خود را موظف می‌داند که بازی‌اش باورپذیر باشد و به این فکر نمی‌کند که چه قشری آن فیلم را می‌بیند.
بازیگر فیلم سینمایی «ایران‌برگر» اضافه کرد: پدرم همیشه پشت صحنه فیلم بود و من همیشه در پشت صحنه فیلم‌های او حضور داشتم و همیشه به حضور در این عرصه علاقه داشتم. اما به طور جدی کارم را با بازی در سریال «آژانس دوستی» آغاز کردم. این سریال کارگردان‌های مختلفی داشت و من برای آن سریال فیلنامه می‌نوشتم و آن موقع ۱۸ سال بیشتر نداشتم. آنجا شخصیتی را به نام «صدیقه» خلق کردم که قرار بود به شکل خاصی صحبت کند و لهجه‌اش متعلق به هیچ جای خاصی نبود و صرفاً می‌خواستیم این شخصیت را کمی معصوم‌تر جلوه دهیم. آن قسمت از سریال را قرار بود آقای فرامرز قریبیان کارگردانی کند. در آن سریال به من پیشنهاد دادند تا خودم آن نقش را بازی کنم. تا پیش از این سریال وقتی بچه بودم فقط در فیلم‌های پدرم حضور داشتم.
وی افزود: پس از بازی در سریال «آژانس دوستی» مردم از بازی من خوششان آمد و سپس برای قسمت‌های دیگر هم فیلمنامه می‌نوشتم و هم بازی می‌کردم. بعد از آن‌ها در فیلم‌های سینمایی «بلوغ»، «چشم‌هایش» و «هفت ترانه» به ایفای نقش پرداختم.
