سرویس مذهبی افکار نیوز- هر کس بسته به معرفتی که دارد لذت و سعادت خود را در چیزهایی می جوید و از آنچه خوشی و سعادت را از او بستاند می گریزد. اگر درست درباره ریشه و منشأ ناراحتی ها و اضطراب ها بیندیشیم، به این نتیجه می رسیم که منشأ آنها نگرانی نسبت به از دست دادن سعادت و گرفتار آمدن به بدبختی است.
این امر درباره همه حوادثی که برای هر کس پیش آمده و موجبات اندوه و حزن او را فراهم آورده صادق است؛ با این تفاوت که افراد دارای بینش مادی ریشه ناراحتی ها و اضطراب های خود را در از دست دادن سعادت مادی و خوشی ها و لذت های دنیوی جستجو می کنند و موحّدان و مؤمنان که به فراتر از دنیا می نگرند و به آخرت می اندیشند، ریشه اضطراب ها و نگرانی های خود را در از دست دادن سعادت اخروی و رضوان الهی می جویند.
اضطراب و نگرانی همواره در زمره بزرگ ترین بلاهای زندگی بشر بوده و هست و عوارض ناشی از آن در زندگی فردی و اجتماعی انسان ها کاملا محسوس است.
در طرف مقابل نیز آرامش همواره یکی از گمشده های بشر بوده است و تلاش کرده تا از هر راهی آن را به دست آورد. برخی از دانشمندان می گویند که به هنگام شیوع بیماری هایی چون وبا، اکثر کسانی که ظاهرا به علت ابتلا به آن بیماری می میرند، در واقع به علت ترس و نگرانی جان خود را از دست می دهند و تنها تعداد کمی از آنها واقعا به جهت ابتلای به بیماری جان می سپرند.
به طور کلی آرامش و دلهره نقش بسیار مهمی در سلامت و بیماری فرد و جامعه و سلامت و بدبختی انسان ها دارد.
تاریخ بشر آکنده از صحنه های غم انگیزی است که انسان برای تحصیل آرامش به هر چیز دست انداخته و در وادی گام سپرده و تن به انواع اعتیادها داده است. در این میان قرآن با جمله ای کوتاه امام پر مغز، مطمئن ترین و نزدیک ترین راه را نشان می دهد و می فرماید: «بدانید که تنها یاد خدا آرامش بخش دل ها است.»
منبع: یاد او، آیت الله مصباح یزدی، ص 72و 73.
