سرویس مذهبی افکارنیوز- قناعت یکی از صفات متقین و انسان های وارسته ای است که خود را به دنیا نیالوده اند و هیچ گونه طمعی به زرق و برق آن ندارند.
قناعت، ویژگی روح های پرصلابتی است که عزت نفس و تعالی روحی می طلبند و از آلوده ساختن شخصیت خود به مال و منال و مقام دنیا، به شدت پرهیز می کنند.
قناعت قلّه سرافرازی است که از بلندای آن، همه دنیا و چرب و شیرین آن، پست و حقیر جلوه می کند.
قناعت، گنجی است که صاحب خود را به غنا و بی نیازی می رساند.
اسلام با تعالیم ارزنده خود، در صدد آن است که انسان هایی قانع، تربیت کند که با قناعت خود، بتوانند به ارزش های معنوی بیندیشند. در مقابل قناعت، حرص و طمع ورزی است. انسان های حریص، هیچ گاه زیبایی های روحی ندارند و به معنویت فکر نمی کنند، اما قانعان با برخورداری کافی و قانون مند و حساب شده از امکانات، اجازه بهره برداری به دیگران را هم می دهند.
همین جا باید بگوییم که قانع بودن به معنای فقیر بودن نیست، ای بسا ثروتمندانی که از طریق مشروع به مال و اموال رسیده اند ولی قناعت پیشه اند، و چه بسا فقیرانی که از توشه دنیا چیزی ندارند، ولی در همان اندازه ای که به دست می آورند گاهی اسراف می ورزند.
امام صادق علیه السّلام می فرمایند:
«چه بسا فقیری که میزان اسراف او بیش از شخص غنی باشد، زیرا غنی از[ثروت موجود و] آنچه برخوردار است هزینه می کند و حال آن که فقیر از[کیسه خالی و] ثروتِ نداشته مصرف می نماید.» ۱
منبع:
۱. وسائل الشیعه، ج۹، ص۲۴۲.
۲. اخلاق اسلامی، ص۳۰۳و ۳۰۴.
