سرویس مذهبیافکارنیوز- توجّه به اهمیّت تربیتى و سازنده «اندازه دارى» در زندگى و مصرف، و آموخته شدن با روح این تعلیم الهى، بر فراگیرى و پذیرش دو موضوع مبتنى است:
در هم تنیدگى ابعاد مادّى و روحى وجود انسان، به این معنى که مسائل معیشت و مصرف - از نظر کمّى و کیفى - با تار و پود وجود انسان، هماره در حال تأثیرگذارى و تأثیر پذیرى است. از این رو، نمودهاى اقتصادى و حالات زندگى و چگونگى مصرف، پیوسته بر خصوصیّات نفسى و حالات روحى و اخلاقى انسان اثر مى گذارد و به آنها شکل مى دهد، و مادّه و معنى در وجود انسان(بصورتى گسترده) کار مى کنند و اثر مى گذارند و از اینجاست که مى نگریم فراوانى و زیادى مال موجب سرکشى نفس مى شود؛ طغیان نفس و سرکشى نفس نیز انسان را به طلب مال فراوان وامى دارد، تا جایى که از او طاغوت یا طاغوتچه اى مى
سازد.
پى ریخته شدن فطرت و طبیعت انسان بر اعتدال و تمایل به میانه روى، و زیانمندى افراط و تفریط براى آدمى، و نقش بنیادین «اندازه دارى در معیشت»، که اینها همه شرایط زندگى ظاهرى و مادّى انسان را با واقعیّت سرشت انسانى هماهنگ مى کند. و نتیجه آن این است که زندگى انسانها از قوام مادّى و معنوى و از همگرایى معیشتى و اخلاقى برخوردار مى گردد، و از هر گونه کوتاهى یا تجاوز برکنار مى ماند، چنان که امام علىّ بن الحسین سجّاد «ع» در مقام دعا مى گوید:
«و قوّمنی بالبذل و الاقتصاد؛ خداوندا!(زندگى روحى و مادّى) مرا با بخشیدن و میانه روى کردن در مصرف، بر پاى دار».
و بدین گونه از خداى متعال مسألت مى کند که او را با دست بخشش داشتن ومیانه روى کردن در زندگى بر پاى دارد، نه با مال فراوان و شادخوارى و خوشگذرانى.
بنابراین، استوارى معیشتى براى هر انسانى، جز با میانه روى در مصرف پدید نمى آید، و تکاثر مالى و آزادى در مصرف، جز افت اخلاقى و سقوط چیزى در پى نمى آورد. و روشن است که عامل سقوط، عامل استوارى نتواند بود؛ و استوارى به همان میانه روى است، چنان که این سخن امام علیّ بن ابى طالب «ع» که
«لن یهلک من اقتصد؛ هر کس میانه روى کرد هرگز تباه نگشت».
بنابراین، میانه روى در زندگى از عوامل نجات انسان است، و اسراف و همچنین خسّتورزى در زندگى و امکانات و مصرف، از عوامل تباهى، که نیروهاى روحى را به هدر مى دهد، و نفس انسان را فاسد مى کند.
منبع:الحياة / ترجمه احمد آرام، ج۴، ص366.
