روایت شده است: هنگامى که خداوند متعال از روحش در آدم دمید و آدم به صورت بشر در آمد، نشست و عطسهاى کرد، به او الهام شد که بگوید: "الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعالَمِینَ" او نیز حمد خدا کرد و خداوند متعال در پاسخش فرمود: «یَرْحَمُکَ الله لِهَذَا خَلَقْتُکَ لِتُوَحِّدَنِی وَ تَعْبُدَنِی وَ تُحَمِّدَنِی وَ تُؤْمِنَ بِی وَ لَا تَکْفُرَ بِی وَ لَا تُشْرِکَ بِی شَیْئاً»؛[1] [اى آدم!] خدا تو را رحمت کند؛ براى آن تو را آفریدم که یگانه‌ام خوانى، مرا بپرستى، مرا سپاس گوئى، مرا باور داشته باشی، مرا انکار نکنى و شریکی برایم نگیرى.
بنابراین، نخستین حمد و سپاس خدا از بشر به‌طور الهام واقع شده است،[2] و اولین خطاب خداوند متعال به حضرت آدم(ع) توأم با رحمت بود.[3]
[1]. ابن طاووس، على بن موسى، سعد السعود للنفوس منضود، ص 34، قم، دار الذخائر، بی‌تا؛ ابن فهد حلى، احمد بن محمد، عدة الداعی و نجاح الساعی، ص 144 – 145، دار الکتب الإسلامی، چاپ اول، 1407ق.
[2]. کبیر مدنى، سید علیخان بن احمد، ریاض السالکین فی شرح صحیفة سید الساجدین، ج 1، ص 319، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ اول، 1409ق.
[3]. عدة الداعی و نجاح الساعی، ص 145.
