قبل از انجام یک عمل قبیح، انسان در ذهن خود با خواطر و افکار شوم آن فعل دست و پنجه نرم می کند و این در حالی است که شیطان نیز سعی در موجه نمودن و یا زینت دادن آن عمل ناپسند در وجود آدمی دارد. برای جلوگیری از نفوذ چنین حملاتی در صفحه دل راهی جز استفاده از راهکارهای بزرگان و راهنمایان دینی نیست.
علامه جوادی آملی در بخشی از کتاب مفاتیح الحیات خود مرقوم داشته است: هرگاه فکرگناه برکسی هجوم برد، نباید آن را انجام دهد، بلکه با پناه بردن به خدا و توکل بر او از دام شیطان رهایی یابد. امام صادق(ع) فرمود: کسی‌که به فکر گناه افتاد، انجام ندهد؛ زیرا چه بسا بنده‌ای درحضور خدا مرتکب گناهی می‌شود و خدای بزرگ می‌فرماید: به عزت و جلالم قسم، از این پس تو را نمی‌آمرزم.
امام صادق (ع) می‌فرماید: شیطان توان وسوسه کردن بنده‌ای را ندارد، جز آنکه او از یاد خدا اعراض کند و فرمانش را سبک شمرد و به نافرمانیش روی آورد و آگاهی خدا از اسرارش را فراموش کند، و نیز فرمود: هرگاه شیطان وسوسه‌ات می‌کند تا از راه حق گمراهت کند و خدا را از یادت ببرد، پس از او به خدا پناه ببر [و بر خدا توکل کن]، که او به کمک حق بر باطل آید و مظلوم را یاری رساند؛ چرا که خود فرمود: شیطان بر مؤمنان و بر کسانی که بر خدا توکل کنند سلطه‌ای ندارد.
وی در معرفی مطمئن‌ترین فرصت برای تهاجم شیطان، با اشاره به روایتی از امیرمؤمنان(ع)، خاطر نشان کرد: به فرموده امیرمؤمنان(ع): مطمئن‌ترین فرصت برای تهاجم شیطان، زمانی است که کسی گرفتار وسوسه گناهانی مانند عُجب و خودپسندی و خودبسندی [و...] شده و مدح و ثناگویی و تملق دیگران را درباره خود دوست بدارد [و از این حالت ها به خدا پناه نبرد].
وی یاد خدا و پناهندگی به او را بهترین راهکارِ رهایی از دام دشمن قسم خورده انسان برشمرده و آورده است: یاد خدا و پناهندگی به او بهترین راهکارِ رهایی از دام شیطان است؛ چون هیچ زمان و زمینی خالی از حضور خدا نیست، هیچ زبانی هم نباید ساکت و خاموش از یاد خدا باشد؛ زیرا نیاز بشر دائمی است و بهترین عامل رفع نیاز، یاد خدای بی‌نیازی است که همواره در صدد رفع حاجت نیازمندان است، از این‌رو اگر در زمان یا مکان یا با زبانی از این فرصت استفاده نشد جز حسرت محصولی نخواهد داشت.
