آیت الله بهجت گفتند: اگر از قرآن استفاده نمی‌کنیم برای این است که یقین ما ضعیف است، از این رو، اگر خود امام (ع) را هم ببینیم، تغییر حالی در ماحاصل نمی‌گردد.
آیت الله محمد تقی بهجت بیان کردند: چنان چه عده ای در حال حضور به ائمه (ع) بد و ناسزا می‌گفتند، چنان که شخصی به امام جواد (ع) گفت: «به نظرم که تو مست هستی»، حضرت فرمود: «خداوندا، اگر تو میدانی که من روزه دار هستم، مزه‌ی آهن و خواری اسیری را به این شخص بچشان»؛ و آن شخص زود هلاک شد. امام (ع) و قرآن، با کتاب رستم و اسفندیار فرق دارند! آیا ما اهل قرآن هستیم یا نه، عمری برای تعجیل فرجش دعا کردیم، نکند از آن‌ها نباشیم.
ایشان افزودند: آیه‌ی قرآن که می‌گوید: «اگر قرآنی وجود داشت که به واسطه آنکوه‌ها سیر شود، یا زمین به آن پیموده و شکافته شود، یا با مردگان سخن گفته شود.»، آیا امور مذکور در آیه شریفه، فرض محال یا غیرواقع است، یا میخواهد بفرماید که اهلش با این قرآن، همه‌ی این کارها را می‌توانند انجام دهند؟
آیت‌الله بهجت گفتند: از جاحظ که یکی از علمای عامه است، نقل شده که: «فلان خطبه امیرالمومین (ع) را چهل مرتبه مطالعه کردم و در هر بار استفاده جدید کردم». قرآن هم اینگونه است که با مطالعه و تامل و تدبر در آیات آن، انسان برداشت‌ها و استفاده‌هایی می‌کند که قبلا نکرده بود.
