به گزارش افکارخبر، 45 دقیقه نیمه اول را پرسپولیسی کوبید. کوبید و کوبید. آن‌قدر حمله کرد و کرد تا اینکه خط دفاع نفت تهران مستأصل شد. درست در یک لحظه بود که میلاد کمندانی توانست در محوطه جریمه حریف یک توپ را با ضربه‌ای سنگین به گل تبدیل کند. پرسپولیس چند موقعیت گل دیگر هم داشت اما هیچ‌کدام وارد دروازه نشد.
دیگر پرسپولیس باید چه می‌کرد واقعاً؟ در نیمه دوم طبیعی بود که حملات نفت تهران زهردار شود. نفتی‌ها در زمین خودشان طبعاً به دنبال باخت نبودند اما پرسپولیس بازی را اداره و مدیریت می‌کرد. در واقع سعی می‌کرد گل نخورد و گوشه‌چشمی به ضد‌حمله‌ها داشته باشد.
حاصل این مراقبت پرسپولیس اما یک ضربه پنالتی بود که نصیب این تیم شد. درست از اینجا به بعد است که دل‌مان برای برانکو بیشتر می‌سوزد چون اگر مهدی طارمی این پنالتی را گل می‌کرد، پرسپولیس دیگر چه غصه‌ای داشت؟
نمی‌دانیم چه کسی به طارمی گفت به دلیل اتفاقاتی که در بازی گذشته رخ داد، پشت این پنالتی قرار بگیرد. طارمی انصافاً در این بازی گزینه مناسبی برای پنالتی زدن نبود.
اتفاقاً او بد هم نزد اما دروازه‌بان نفت که بعد از مدت‌ها درون دروازه این تیم ایستاده بود، یک‌دفعه یادش افتاد که باید دینوزوف شود! شد و کار هم دست پرسپولیسی‌ها داد.
پرسپولیس که تنها دلخوشی‌‌اش این است در لیگ به رده‌های بالاتر صعود کند و اختتامیه کارش در این فصل غم‌انگیز نباشد، متأسفانه هرچه می‌زند، به در بسته می‌خورد.
این تیم در قیاس با سال‌های گذشته هم بهتر بازی می‌کند و هم باعث همراهی بیشتر هوادارانش شده است اما چه فایده که بازیکنان پرسپولیس خیلی قدر لحظه‌ها و موقعیت‌ها را نمی‌دانند.
مثلاً همین بازی با نفت می‌توانست به نفع پرسپولیس تمام شود اما نه تنها پنالتی‌زن گل دوم پرسپولیس را نمی‌زند که خط دفاع پرسپولیس هم آن‌قدر بی‌دقت عمل می‌کند که گل نفتی‌ها به سادگی به ثمر می‌رسد.
ما که دل‌مان به حال برانکو می‌سوزد؛ شما چطور؟
