البته در هفته‌های ابتدایی با توجه به قرعه دشوار پرسپولیس و شرایط آب و هوایی طبیعی بود که بعد از 6-5 هفته اول شرایط سرخ‌ها بهتر شود اما درست در همین هفته‌ها مشکلات و اشتباهات داوری امتیازهایی را از تیم برانکو گرفت تا بحث برکناری این مربی کروات به ذهن مدیران باشگاه خطور کند.
با این حال پرسپولیس از بازی هفته ششم مقابل سایپا به بعد هرگز نباخت و حتی در بازی‌هایی که تن به تساوی داد هم می‌توانست برنده باشد. پرسپولیس که در این نیم فصل تنها مقابل استقلال خوزستان گل نزده همزمان با تداوم روند قابل قبول در خط حمله (هر چند مهاجمان برانکو موقعیت‌های بسیاری را هدر دادند) در فاز دفاع هم ثباتی نسبی پیدا کردند تا جایی که حالا تیم برانکو به همان اندازه که سخت گل می‌زند خیلی سخت گل می‌خورد و این می‌تواند یک اتفاق خوب برای سرخ‌ها باشد. با این حال پرسپولیس در حالی به زحمت به رده چهارمی رسیده و در فاصله هفت امتیازی تا صدر جدول به نیم فصل دوم امیدوار شده که می‌توانست جایگاهی بهتر از این داشته باشد.
پرسپولیس در مصاف با استقلال خوزستان، سپاهان، ذوب آهن و سایپا از ناحیه داوری لطمه دید و حداقل اگر این اشتباهات واضح نبود نباید مقابل ذوب آهن و سایپا شکست می‌خورد که تا اینجا حداقل دو امتیاز از داوری طلبکار است.
پرسپولیس در سایر بازی‌هایی که مقابل حریفان خود تن به تساوی داد یا برنده از زمین بیرون آمد هم تیم برتر میدان بود. سرخ‌ها باید در دربی و مقابل نفت تهران پیروز می‌شدند و حتی اگر بدشانسی‌های دربی را به حساب اتفاقات فوتبالی بگذاریم پنالتی از دست رفته مقابل نفت می‌توانست دو امتیاز دیگر به تیم برانکو اضافه کند.
بیایید کمی منطقی باشیم و دو امتیاز از بازی با گسترش فولاد کم کنیم چرا که سرخ‌ها در این بازی بعد از یک نیمه برتری در نیمه دوم تحت تاثیر نمایش حریف خود قرار گرفته بودند و شاید نتیجه مساوی در این مسابقه عادلانه بود. با این حساب پرسپولیس حداقل باید دو امتیاز بیشتر از امتیاز فعلی‌اش جمع‌آوری می‌کرد و در رتبه سوم جدول قرار داشت. به هر حال فعلا پرسپولیس از 15 بازی خود 15 امتیاز گرفته که با متوسط امتیاز مدعی قهرمانی (2 امتیاز از هر بازی) 5 امتیاز اختلاف دارد که باید دید می‌تواند این اختلاف را در نیمه دوم جبران کند یا نه.
