خوب می‌دانیم این برشی چند دقیقه‌ای از تمام اتفاقاتی است که بارها بازی را به آشوب کشید و فضای متشنجی در ورزشگاه ایجاد کرد تا جایی که هر لحظه احتمال تعطیلی مسابقه می‌رفت.
فیلم از لحظه ورود پرسپولیسی‌ها به ورزشگاه آغاز می‌شود. ورودی رختکن تیم‌ها در مجاورت سکوها و پشت سکوهای ضلع غربی ورزشگاه قرار گرفته است؛ درست جایی که هواداران تیم استقلال اهواز نشسته‌اند و بازیکنان پرسپولیس را به باد گوجه و سنگ و سیب می‌گیرند.
اوضاع از همان لحظه کاملا قمر در عقرب به نظر می‌رسد تا جایی که وقتی رامین رضاییان در این مسیر 20 متری سنگ می‌خورد و پایش می‌لنگد همه اینوری‌ها خطاب به محسن بنگر فریاد می‌زنند: «محسن نیا». محسن می‌آید اما یک سیب توی سرش می‌خورد و می‌افتد آن طرف. بقیه اما با ترس و لرز و با سرعت مسیر را می‌دوند. این وسط یکی چمدانش را مثل سپر و کلاه خود بالای سرش گرفته. مسلمان با محافظت یکی از ماساژورها به سرعت می‌دود و حتی تدارکاتچی‌ها با ترس و لرز وسایل تیم را از اتوبوس به رختکن منتقل می‌کنند.
سکانس دوم مربوط به زمان گرم کردن تیم است. زمان ورود تیم به زمین همه سرشان را می‌دزدند و هراسناک وارد زمین می‌شوند. حتی برانکو هم از ترس می‌دود و استرس دارد که نکند سنگی به سرش بزنند و مثل حسین فرکی با سری خونین تیمش را هدایت کند. بازیکنان تیم همه با سرعت وارد زمین می‌شوند و سنگ‌ها و اشیای مختلف، کنار پاهایشان می‌خورد. یکی این طرف فریاد می‌زند «بدو بدو» و اینجاست که بیننده یاد فیلم « نجات سرباز رایان» استیون اسپیلبرگ و آن سکانس لب ساحل می‌افتد که تفنگداران دریایی در میان بارانی از گلوله باید مسیری را طی کنند و البته کلی تلفات می‌دهند. دقایقی بعد وقتی که کار تمام شده و تیم می‌خواهد به رختکن برگردد باران سنگ اجازه نمی‌دهد. اینجاست که بازیکنان ناظر بازی را دوره کرده‌اند و می‌گویند با این وضعیت بازی تعطیل شود بهتر است اما ناظر می‌گوید اجازه بدهید وضعیت آرام شود. دقایقی بعد ظاهرا اوضاع بهتر شده.
سکانس بعدی دقیقه 87 کلید می‌خورد. لحظاتی بعد از گل دوم پرسپولیس و قطعی شدن شکست میزبان. یکهو می‌بینید چند صد پرسپولیسی ریخته‌اند دور و بر نیمکت تیم شان. اینجاست که بازی قطع می‌شود و اعضای دو تیم به میانه زمین پناه می‌برند. آنهایی که توی زمین هستند اما پناه آورده‌اند به پیست تارتان، مقابل نیمکت. آنها از سوی سکوهای بغلی و هواداران خشمگین تیم میزبان سنگباران شده بودند و چاره‌ای جز فرار نداشتند. برخی شان صندلی‌های فایبرگلاس را کنده و مثل سپر بالای سر و صورتشان گرفته بودند اما برخی دیگر بی پناه دنبال راه فرار می‌گشتند.
این وسط یادمان نرود که بگوییم برخی هواداران پرسپولیس هم حین بازی سنگ پرانی کردند تا مثلا با اقدام هواداران رقیب مقابله به مثل کنند اما واقعیت ماجرا را نمی‌شود تغییر داد یا انکار کرد؛ اینکه بی فرهنگی در سکوهای ورزشگاه‌های فوتبال و در غالب شهرهای کشور همچنان موج می‌زند و البته بخش قابل توجهی از این بی فرهنگی‌ها و ناهنجاری‌های ناشی از آن به مسوولان برگزاری مسابقات برمی‌گردد. همان مسوولانی که دیروز دستپاچه شده بودند و تقصیر را گردن دیگری
می‌انداختند.
سازمان لیگ می‌گوید هیات فوتبال خوزستان مقصر است و هیات فوتبال، شورای تامین و نیروهای انتظامی را مقصر می‌داند. این وسط یکی مثل غلامرضا بهروان هم هست که حداقل یک عذرخواهی خشک و خالی تحویل مردم بدهد اما چه فایده؟ واقعا اگر حوادث اینچنینی منجر به نابینا شدن، نقص عضو یا خدای ناکرده مرگ بازیکن یا هواداری شود چه کسی یا کدام نهاد مرتبط با برگزاری مسابقه پاسخگو است؟ آیا در آن صورت سقوط و صعود در جدول یا قهرمانی و بقا ارزش این را خواهد داشت با فوتبالی که باید حال همه مان را خوب کند بدحال شویم؟
