این روزها مربیان زیادی نیستند که جای جولین لوپتگی را در رئال‌مادرید پر کنند و روی نیمکت این تیم بنشینند. همین حالا چند نفر را به عنوان کاندیدای احتمالی معرفی کرده‌اند ولی شرایط اصلاً به آن سادگی که تصور می‌شد، نیست؛ روبرتو مارتینس، سرمربی تیم ملی بلژیک، که در جام جهانی با شیاطین سرخ درخشید یکی از آنهاست ولی پذیرش این موضوع سخت است که روبرتو تیمی که این روزها در رنکینگ فیفا صدرنشین است را به راحتی بیخیال شود. مورینیو و زین‌الدین زیدان هم نفرات بعدی هستند که می‌گویند قرار است به رئال‌مادرید برگردند؛ دومی که فعلاً با منچستریونایتد روند سینوسی اش در لیگ برتر انگلیس را طی می‌کند و اولی هم که بعید است بعد از سه سال خارق العاده‌ای که در رئال طی کرد، دوباره برگردد و با اخلاق عجیب و غریب فلورنتینو پرس کار کند. می‌ماند آنتونیو کونته؛ سرمربی سابق چلسی که این روزها بدون تیم است و خیلی‌ها می‌گویند جدی‌ترین گزینه سرمربیگری در رئال‌مادرید است ولی آنتونیو هنوز پایش به مادرید نرسیده، سرخیو راموس، کاپیتان رئالی‌ها از خجالتش درآمده است. «او مربی‌ای است که بلد است ببرد ولی نمی‌تواند احترام بازیکنان را به دست بیاورد». کونته هم به این ترتیب برای پیوستن به رئال‌مادرید و یکدل کردن رختکن این باشگاه کار بسیار دشواری پیش رو دارد. در این میان، اما هنوز هم یک مربی وجود دارد که رئالی‌ها می‌توانند حسابی به حضورش خوشبین باشند؛ آرسن ونگر. ونگر و رئال‌مادرید چندان ملودی ناشناخته‌ای نیستند. همین سال گذشته که زین‌الدین زیدان از رئال رفت زمزمه حضور این سرمربی فرانسوی در مادرید به گوش رسید. از این موضوع گذشته باید به صحبت‌های امانوئل پتی، بازیکن سابق تیم ملی فرانسه و باشگاه آرسنال رسید که می‌گوید: «در گذشته رئالی‌ها دست‌کم سه بار به ونگر پیشنهاد سرمربیگری داده‌اند تا برود و روی نیمکت برنابئو بنشیند». حالا اگر این دفعه این همکاری جوش بخورد چه؟
برخلاف گزینه‌های مطرح شده که به تعدادی از آن‌ها در بالا اشاره شده وضعیت احتمالی در مورد این گزینه بسیار ساده است: رئال‌مادرید سرمربی ندارد و آرسن ونگر هم تیم. خود ونگر هم که خبر داده آمادگی برگشتن به نیمکت حداقل از اوایل ژانویه را دارد. او به بی‌این اسپرتس در این مورد می‌گوید: «فکر می‌کنم اول ژانویه به مربیگری برگردم. نمی‌دانم قرار است کجا مربی شوم ولی خوب استراحت کرده‌ام و حالا مهیا هستم تا دوباره کارم را از سر بگیرم». ونگر می‌گوید نمی‌داند کجا ولی همین حالا نیمکت مدافع عنوان قهرمانی اروپا خالی است.
آن‌هایی موفق بودند که رختکن را اداره کردند
در بازار این روز‌های فوتبال سرمربیان سطح بالایی که بیکار باشند تعدادشان کم است؛ از مربیان فرانسوی فعلاً زیدان و لوران بلان بیرون از گود مانده‌اند ولی شرایط برای سرمربیگری جفت‌شان در رئال پیچیده است؛ زیدان که قبلاً هدایت این تیم را داشته و بلان هم با توجه به اینکه برای بارسلونا بازی کرده بعید است به این راحتی‌ها هدایت تیم رقیب را به عهده بگیرد. در بین گزینه‌های دیگر هم شرایط تقریباً مشابه است و تمامی سرمربیان مدنظر باشگاه رئال‌مادرید فعلاً تیم دارند؛ ساری در چلسی است، توخل در پاری‌سن‌ژرمن، امری در آرسنال، آنچلوتی در ناپولی...
با نگاهی به همین مورد می‌شود حدس زد که شایعه حضور ونگر در رئال‌مادرید چندان هم بی‌دلیل نیست؛ مهمترین دلیلش این است که ویژگی‌های سرمربیگری اش دقیقاً همان چیزی است که به درد رئال‌مادرید می‌خورد. کافی است به مربیان موفقی که رئال‌مادرید در طول ۲۰ سال گذشته داشته نگاهی انداخته شود؛ تعداد این مربیان ۳ نفر بیشتر نیستند: ویسنته دل بوسکه، کارلو آنچلوتی و زین‌الدین زیدان. هر سه مربی به خاطر اینکه توانسته بودند رختکن مادرید را کنترل کنند و احترام بازیکنان را به دست بیاورند، موفق شده‌اند. آرسن ونگر به خوبی این ویژگی را دارد. همین چند روز پیش بود که مسعود اوزیل در پستی حمایتی از ونگر از او به طور ویژه تشکر کرد؛ «ونگر همیشه به بهترین شیوه از من محافظت و حمایت کرد. بیش از اندازه قدردان او هستم. عاشق این هستم که او را دوباره در قامت مربی یک باشگاه ببینم». برای کنترل کردن رختکنی مثل رئال‌مادرید که کلی جام قهرمانی آورده است باید بلد بود احترام بازیکنان را به دست آورد، درست مثل همان نکته‌ای که سرخیو راموس روز یک‌شنبه در واکنش به شایعات حضور کونته بیان کرده بود. آن‌هایی که تلاش کرده بودند با زور احترام بازیکنان به خودشان را جلب کنند چندان موفق نبودند؛ نمونه اش مورینیو و بنیتس، چون در نهایت هر دو مربی ضربه خوردند. ونگر، اما این شیوه را به بهترین شکل ممکن می‌تواند انجام دهد. پل مرسون، هافبک قدیمی که ابتدای کار ونگر در لندن را به خاطر می‌آورد، می‌گوید: «او مردی است که هیچ وقت داد و فریاد نمی‌کند. تن صدایش آن‌قدر گیرایی دارد که به بازیکنانش اعتماد به نفس زیادی بدهد».
علم فوتبال و احساس انسانی
هنریخ مخیتاریان که فقط ۶ ماه زیر دست آرسن ونگر کار کرده دیگر بازیکنی است که از ونگر تمجید می‌کند و از ویژگی‌های مثبت این فرانسوی حرف می‌زند. «ونگر آدم بسیار آرامی است که بازیکنان را به خوبی درک می‌کند و می‌تواند خودش را جای آن‌ها بگذارد. در مقایسه با مورینیو او ارتباط انسانی بسیار بیشتری با بازیکنانش دارد». مخیتاریان به «اس اف ار اسپرت» درباره توانایی‌های فنی ونگر هم نظر می‌دهد و می‌گوید: «طرفدار ارائه فوتبال زیباست. می‌خواهد مسابقه را ببرد و از انجام بازی هم لذت ببرد». این خصوصیت‌ها همان چیزی است که رئال‌مادرید به شدت به آن نیاز دارد به ویژه اینکه رختکن این باشگاه هم کلی بازیکن مستعد به خودش می‌بیند.
در مادرید، ونگر می‌تواند همان شرایط باثباتی که دنبالش است را پیدا کند. اوایل سال ۲۰۰۰ میلادی بود که رفت و آمد ستاره‌ها به این باشگاه بسیار زیاد شده بود و عصر کهکشانی‌ها شکل گرفته بود؛ عصری که با انتقادات زیادی همراه شد. این روزها، اما مادرید بیخیال آن عصر شده و روی ارزش‌هایی دست گذاشته که ونگر فرانسوی خیلی دوست دارد؛ ثبات و جوانگرایی. رئال‌مادرید ثبات دارد، چون به غیر از یکی، دو مورد استثنا، تقریباً شاکله اصلی تیمش را سال‌ها حفظ کرده. درباره جوانگرایی هم باید گفت: این باشگاه کلی جوان اسپانیایی و غیر اسپانیایی جمع کرد (سبایوس، آسنسیو، وینیسیوس...). استفاده از آن‌ها را هم که ونگر خوب بلد است. علم فوتبال و توانایی اش در پیشرفت دادن این بازیکنان مستعد، چیزی نیست که ونگر نتواند از پس آن بربیاید.
موردی که شاید ونگر را در طول تمام سال‌های مربیگری اش زیر سؤال برده خوردن برچسب «بازنده» بودن است، به ویژه در رقابت‌های اروپایی، چون به غیر از رساندن آرسنال به فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال ۲۰۰۶ (شکست مقابل بارسلونا) دیگر هیچ کار مثبتی در این عرصه نداشته است. با این حال، حضور در رختکن تیمی که سه بار متوالی لیگ قهرمانان اروپا را برده می‌تواند برای ونگر هم وسوسه‌کننده باشد؛ هرچه که نباشد رئال‌مادرید دی ان‌ای برنده شدن را دارد.
