یکی از اتفاق های عجیب این روزهای فوتبال ایران که در نقل و انتقالات رخ داده، برگشت تعدادی از بازیکنان شاغل در لیگ های اروپایی و عربی حاشیه خلیج فارس به لیگ داخلی است. بازیکنانی که لیگ های خارجی را رها کرده و به ایران مهاجرت معکوس داشته اند تا شاید در آستانه جام جهانی ۲۰۲۲ قطر بیشتر به چشم کادر فنی تیم ملی بیایند و در قطر حضور داشته باشند تا بلکه شانس های خود برای بازی در ترکیب تیم ملی در جام جهانی را افزایش بدهند.
بر همین اساس بازیکنانی همچون علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی گنجی، کاوه رضایی، محمد محبی، رامین رضاییان به همراه عارف غلامی (بعد از نیم نگاهی که به لیگ ستارگان قطر داشتند) و حالا هم فرشید اسماعیلی به ایران برگشته اند تا با حضور احتمالی بر روی نیمکت لیگ های خارجی نه بگویند و شانس حضور خود در لیست تیم ملی و بازی در جام جهانی را بالا ببرند.
در این بین نیز بازیکنانی مانند احسان حاج صفی، سعید عزت الهی، پیام نیازمند، کریم انصاری فرد و چند لژیونر دیگر هم فعلا در وضعیت بلاتکلیفی به سر می برند و حتی این احتمال نیز وجود دارد که در ادامه کوچ دسته جمعی لژیونرهای ایرانی، این دسته از بازیکنان نیز در آینده نزدیک به تیم های ایرانی خواستار خود پاسخ مثبت داده و در سال جام جهانی فوتبال خود را در لیگ برتر ایران ادامه بدهند.
البته در این بین حساب لژیونرهایی که ستاره تیم های خود هستند جداست چرا که بازیکنانی مانند آزمون، جهانبخش یا طارمی تحت هر شرایطی از ارکان تیم ملی محسوب شده و در هر تیمی که بازی کنند می توانند بار فنی و تاکتیکی تیم ملی را با توجه به توانمندی هایی که دارند، تحت هر شرایطی به دوش بکشند.
مطمئنا در همه جای دنیا انتخاب بازیکنان تیم ملی بر اساس سبک و سلیقه سرمربی تیم بوده و تیم ملی ایران هم از این قاعده مستثنی نیست. اما در حال حاضر این اتفاق پیرامون تیم ملی در شرایطی رخ داده که پیشتر و در سال‌های گذشته ترجیح اغلب بازیکنان، مهاجرت به لیگ های خارجی بوده، کاری که امیر حسین حسین زاده برای فصل آینده به آن تن داده و قرار است در شارلروا بلژیک توپ بزند. البته در گذشته بازیکنان از چشم های تیزبین کادرفنی وقت تیم ملی در هر جایی که بازی می کردند دور نمی ماندند اما حالا نیمکت تیم ملی فوتبال ایران بلاتکلیف تر از آنی هست که برخی بازیکنان ریسک ماندن در خارج از کشور به قیمت ندیده شدن را به جان بخرند.
در واقع زمانی که کارلوس کی روش هدایت تیم ملی ایران را به عهده داشت، علاقه ای به انتخاب بازیکن از لیگ های داخلی نشان نمیداد و سعی میکرد ترکیب خود را اغلب از لژیونر ها انتخاب کند که این امر باعث مهاجرت تعداد زیادی از بازیکنان لیگ برتر ایران به خارج از کشور بود تا شاید این عده بتوانند به چشم مرد پرتغالی روزهای نه چندان دور فوتبال ملی ایران بیایند اما فعلا در تیم ملی شرایط متفاوت است و حال که فدراسیون فوتبال و سرمربی و جو تیم ملی ایران وضعیت با ثباتی ندارد باید منتظر ماند و شاهد تصمیم گیری های سلیقه ای و جناحی برای انتخابات پیش رو بود، شرایطی که حال هیچ ایرانیِ فوتبالی و وطن دوست را خوب نمیکند، هرچند امید است شرایط به شکلی رقم بخورد تا شاهد حضور مقتدرانه و غرور آفرین تیم ملی ایران در این رویداد بزرگ جهانی باشیم.
