پس از اتفاق تلخ و غیرقابل قبول برخورد فیزیکی پدر مبینا نعمت‌زاده با یکی از پیشکسوتان خوش‌نام تکواندو، موجی از نارضایتی و نگرانی فضای جامعه تکواندو را فرا گرفت. این حادثه نه‌تنها ضربه‌ای به حرمت اساتید این رشته بود، بلکه نمادی از بحران اخلاقی شد که طی سال‌های اخیر گریبانگیر فضای مدیریتی تکواندو شده است.
در واکنش به این اتفاق، حمایت تمام‌قد رئیس فدراسیون تکواندو، هادی ساعی و خواهرش مهروز ساعی از مبینا نعمت‌زاده و همچنین فرافکنی و انفعال مسئولان هیأت تکواندو استان تهران، نه‌تنها از شدت اعتراضات نکاست، بلکه اعتماد جامعه تکواندو به ساختار مدیریتی را به پایین‌ترین سطح خود در چهار سال گذشته رساند. سکوت هیأت‌های استانی نیز در این بین، بیش از پیش به انفعال جمعی دامن زد.
در میانه این فضای متشنج، روزنه‌ای از امید با شکل‌گیری یک پویش خودجوش اخلاق‌مداری پدید آمد؛ حرکتی از دل خانواده تکواندو که با محوریت استاد فریبرز عسکری، یکی از چهره‌های اخلاق‌مدار و مؤثر این ورزش، آغاز شد. کارزار «اخلاق‌مداری در جامعه تکواندو» با صدور بیانیه‌ای از سوی پیشکسوتان راه افتاد و تاکنون نزدیک به یک‌هزار نفر از اهالی تکواندو، از مربیان گرفته تا قهرمانان، از آن حمایت کرده‌اند.
این بیانیه، نه صرفاً یک اعتراض، بلکه فریادی برای بازگشت به اصالت و روح واقعی تکواندو است؛ رشته‌ای که زمانی به‌عنوان نماد اخلاق، احترام و منش جوانمردی در ورزش ایران شناخته می‌شد. اما با تأسف باید گفت که در چهار سال گذشته، بارها و بارها شاهد افول اخلاقی در این حوزه بوده‌ایم؛ از تصمیمات شخصی و فامیلی در انتصابات گرفته تا نادیده گرفتن حرمت پیشکسوتان و ناتوانی در مواجهه با بحران‌های اخلاقی.
با این حال، همان‌گونه که تکواندوکاران واقعی در میدان رقابت ایستادگی می‌کنند، جامعه اخلاق‌مدار این ورزش نیز امروز ایستاده است. متأسفانه، افرادی منتسب به فدراسیون تلاش کردند این حرکت ارزشمند را به حاشیه ببرند و از مسیر خود خارج سازند، اما بدنه فهیم و آگاه تکواندو، بی‌اعتنا به فضاسازی‌ها، راه خود را یافته است.
امروز بیش از همیشه، نیاز به بازتعریف «تکواندو» داریم؛ نه‌فقط به‌عنوان یک ورزش رزمی، بلکه به‌مثابه مکتبی اخلاقی و تربیتی. بیانیه اخلاق‌مداری جامعه تکواندو، نمادی است از زنده‌بودن وجدان جمعی این رشته. این پیام باید شنیده شود؛ پیش از آن‌که دیر شود.
