تابستان امسال بود که وقتی جدایی سید حسین حسینی از استقلال قطعی شد، روزبه چشمی به کاپیتان اول تیم تبدیل شد و این مهم را در بازی‌های دوستانه هم تجربه کرد. علاوه بر این، آنچه در پیش‌فصل رخ داد، اولین کاپیتانی رامین رضاییان در جمع آبی‌ها بود تا او هم به عنوان یکی از بزرگترهای تیم، رهبری دیگر نفرات را بر عهده بگیرد.
استقلال در چنین شرایطی از یک فصل برزخی وارد فصل جدید شد اما اوضاع برایش خوب پیش نرفت. قهرمانی سوپرجام از دست رفت و آنچه بعد از پنج مسابقه، روی کاغذ دیده می‌شود این است: یک برد، یک مساوی، سه باخت با 2 گل زده و 13 گل خورده!
انگار بازوبندی که از بازوی سید حسین باز شده و به روزبه رسیده، برای این بازیکن ملی پوش سنگینی می‌کند. چشمی با وجود تلاش و دوندگی و صحبت‌های مداومش با بازیکنان فعلا نتوانسته کاری کند که درد استقلال دوا شود. البته او در دو باخت مهم استقلال (سوپرجام و هفته اول لیگ قهرمانان) تنها گل تیمش را هم زده ولی این‌ها کافی نبوده و نیست.
روزبه در جریان بازی با الوصل نیز به عنوان کاپیتان کار را شروع کرد و در دقیقه 61 از بازی بیرون رفت. آن هم در حالی که تنها گل استقلال را زده بود و حضوری موثر در زمین داشت. بعد از این تعویض، وظیفه کاپیتانی به رامین رضاییان سپرده شد و تا پایان مسابقه سه بار دیگر دروازه آبی‌ها باز شد تا یک شب تلخ، تکمیل شود.
خوش یمن بودن یا نبودن کاپیتانی یک نفر در یک تیم، خرافات محض است اما اینکه روزبه چشمی چه زمانی بتواند از کاپیتانی استقلال لذت ببرد فقط و فقط به هماهنگی هرچه بیشتر بازیکنان و بازگشت این تیم به روند مثبت بستگی دارد.
