احمد نقیب‌زاده در روزنامه سازندگی نوشت: ایران پکیجی تهیه کرده و قرار است ظرف چند روز آینده در بروکسل جلوی میزبانان اروپایی خود قرار دهد. ظاهرا این پکیج برپایه واقع‌بینی کامل و با صراحت تهیه شده است که باید جلوی هرگونه اختلافی در تفسیر را ببندد. یکی از مواردی که در این بقچه قراردارد مربوط به تضمین خرید نفت و دیگری مربوط به تسهیلات بانکی است.
اما آمریکایی‌ها از فردای جنگ جهانی اول به این نکته پی بردند که باید کنترل پول جهان را در اختیار داشته باشند تا بتوانند رقبا و رفقای خود را به موارد دلخواه خود مجبور سازند. از آن زمان این اصل به خوبی پیش رفته و در عمل هم موفق بوده است.
بانک‌ها را می‌توان به سه دسته تقسیم کرد: یکی بانک‌های محلی که در سطح یک استان فعالیت می‌کنند، دوم بانک‌هایی که در سطح ملی کار می‌کنند و از آن فراتر نمی‌روند و سوم بانک‌های مهم بین‌المللی که قادرند مقادیر زیادی پول از شرق به غرب عالم جابه‌جا کنند. تمام بانک‌های نوع سوم به نحوی در کنترل بانک‌های آمریکایی قرار دارند. حالا فرض کنید اروپا نفت ایران را خریداری کند؛ تکنولوژی لازم را هم از ایران دریغ نورزد اما با چه اطمینانی می‌تواند تضمین دهد که گشایش‌های بانکی، نقل و انتقالات و سایر امور به خوبی به اجرا گذاشته می‌شود.
عضو کارگزاران در پایان می‌نویسد: واقعیت این است که اروپایی‌ها هم به خوبی می‌دانند که قرار است ایران به مرگ گرفته شده از جانب آمریکا را به تب اروپا گرفتار شده راضی کنند. کسی بود که می‌گفت اگر قرار به مذاکره است خوب بهتر است با کدخدا مذاکره کرد تا با کسانی که خود حنایی بی‌رنگ دارند. یکی بود که می‌خواند ولی مدتی است دیگر نمی‌خواند(!)
