پس از پایان بازی تیم‌های پرسپولیس و کاشیما در ژاپن خیلی‌ها که از نتیجه این دیدار شوکه شده بودند با خود می‌گفتند واقعاً فاصله ما با این تیم، نتیجه ۲- صفر بود؟ چون از خود بازی و روند حاکم بر جریان مسابقه نمی‌شد به این جمع‌بندی رسید و با قاطعیت رأی به اختلاف ۲- صفر در این دیدار داد. در هر حال هرچه بود این‌که فوتبال ژاپن نه‌تن‌ها در قالب کاشیما بلکه به‌صورت یک لیگ منظم و کلاسیک اداره می‌شود.
نظم و انضباط در همه جای فوتبال ژاپن دیده می‌شود؛ حتی در جایی که قبل از آغاز مسابقه، زیکو ستاره فوتبال برزیل، جام را به ورزشگاه می‌آورد و هیچ‌کس او را احاطه نمی‌کند. زیکو در زمین تنها بود و به سمت هواداران کاشیما تعظیم می‌کرد، اما در اطراف او، ۲۰۰ آدم دست به سینه مشاهده نمی‌شد.
این نظم و انضباط حتی در سکو‌های ورزشگاه اختصاصی کاشیما هم دیده شد؛ جایی که تماشاگران این تیم ژاپنی ۹۰ دقیقه با شور و حرارتی عجیب و وصف‌ناپذیر تیمشان را تشویق کردند.
اختلاف پرسپولیس به نظر ما هم این نتیجه نبود، اما شکست‌هایی از این دست فقط به پرسپولیس مربوط نیست. ما مثل ژاپنی‌ها منظم و بابرنامه نیستیم.
فوتبال کاشیما را در نیمه دوم ملاحظه کنید؛ بازیکنی به نام سیلوا در زمین همه کار کرد. ما هافبکی مشابه او در پرسپولیس نداریم.
یوما سوزوکی در خط حمله به هر جای زمین سرک کشید و هافبک‌های ژاپن، کناره‌ها را مال خود کردند. پرسپولیسی‌ها، اما از این ویژگی فنی محروم بودند.
با این همه نیمه اول بازی با کاشیما و موقعیت‌های پرسپولیس نشان داد آن غول بی‌شاخ و دمی که از تیم‌های ژاپنی می‌سازند مقابل استعداد‌های فوتبال ایران چیزی نیستند. پرسپولیس همان‌قدر نترس و جسورانه بازی کرد که کاشیما در نیمه دوم روی دروازه نماینده ایران در آسیا خیمه زد. این نترسیدن و فوتبال متهورانه نشان از خیلی چیز‌ها دارد.
ما فقط در تداوم نظم و انضباط و ادامه یک فوتبال قابل بحث در طول بازی مشکل داریم و نمی‌توانیم ۹۰ دقیقه مثل ژاپنی‌ها منظم باشیم. این‌که ۲- صفر به آن‌ها می‌بازیم دقیقاً به همین خاطر است...
