درباره مذاکرات صلح با طالبان که زلمی خلیل زاد، نماینده ویژه آمریکا آن را رهبری می کند تاکنون چهار جلسه برگزار شده و مسکو نیز طی روزهای آینده میزبان مذاکره با نمایندگان دفتر دوحه طالبان است. در میان این دو طیف مذاکرات یک مسئله مشترک است؛ غیبت نمایندگان دولت وحدت ملی. این غیبت در حالی است که حامد کرزای، رئیس جمهور پیشین و نمایندگان احزاب جمعیت اسلامی، حزب اسلامی، وحدت اسلامی، جبهه نجات و محاذ ملی به نشست مسکو دعوت شده‌اند.
اما، محمد اشرف غنی، رئیس‌جمهوری افغانستان، در تازه‌ترین اظهارات خود درباره مذاکرات صلح گفته که او و نیروهای امنیتی این کشور تا زمانی که یک قطره خون در بدن داشته باشند، «صلح گذرا» را نمی‌پذیرند. محمد اشرف غنی در سخنرانی خطاب به نیروهای امنیتی افغانستان گفت به صلحی تن نخواهد داد که در آن نقش نیروهای افغان تضمین نشده باشد. این سخنان غنی پاسخی به اظهارات «شیرمحمد عباس استانکزی»، یک عضو ارشد و نماینده دفتر طالبان در قطر است که گفته بود پس از خروج نیروهای آمریکا از افغانستان، نیروهای امنیتی این کشور «وجود نخواهند داشت و دوباره ساخته خواهند شد.»زلمی خلیل زاد گفته طالبان معتقد است مذاکره با غنی به او به عنوان کاندیدا اعتباری برای انتخابات ریاست جمهوری می دهد . خبرگزاری افق می نویسد: درحالی‌که افغانستان خود را برای برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۹۸ آماده می‌کند، این زلمی خلیل‌زاد است که با مذاکرات جنجالی صلح خود با طالبان، ناگهان و به‌صورت غیررسمی، برگزاری این روند را در معرض تردید قرار داد. اکنون به همان اندازه که سرنوشت آینده حکومت و ساختارهای نظام سیاسی و امنیتی و حقوقی افغانستان با تردید و ابهام سؤال‌برانگیز شده است، برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و نهایی شدن نتایج انتخابات پارلمانی آینده نیز در هاله‌ای از ابهام و بی‌سرنوشتی نگران‌کننده قرار دارد؛ ابهامی فزاینده که به‌موازات مرور زمان و نزدیک شدن طالبان به مطالبات خود و به‌دنبال آن طرح مطالباتی تازه، پیچیدگی بیشتری می‌یابد و نگرانی‌ها در خصوص سرنوشت سیاسی آینده کشور را تشدید می‌کند. پیش‌ازاین خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، تشکیل حکومت موقت و الغای انتخابات ریاست‌جمهوری، به‌عنوان خواسته‌های محوری طالبان، به رسانه‌های همگانی درز کرده بود، اما به تازگی دفترطالبان در قطر، خواستار انحلال اردوی ملی به این دلیل شده که این اردو ساخت آمریکاست؛ موضوعی که مستلزم فروپاشی کامل نظام و نهادهای نظامی و غیرنظامی آن و استیلای کامل آی اس آی پاکستان بر سرشت و سرنوشت سیاسی افغانستان است.
