محمد حسین باجلان فرخی - پژوهشگر پیشکسوت حوزه مردم‌شناسی نوروز را جشن امید دانست و اظهار داشت: نوروز، جشن امید به تداوم زیستن در آغاز سالی نو و برایند عشق به زندگی است عشقی که در پی افسردگی زمستان و با رسیدن شکوفایی بهار آغاز می‌شود.
وی با اشاره به اینکه نوروز نمودهای بسیار زیادی دارد، گفت: دقیقاً مشخص نیست که جشن نوروز از چه زمانی آغاز شد اما نشانه‌هایی از وجود نوروز در هزاره اول قبل از میلاد و نشانه‌های دیگری در هزاره سوم پیش از میلاد وجود دارد.
باجلان فرخی یادآور شد: جشن نوروز از ابتدا در اول بهار برگزار نمی‌شد بلکه بسیاری از فرهنگی‌های قومی و روستایی نوروز را در آغاز فصل گرم و اواسط زمستان جشن می‌گرفتند و از آنجا که در گذشته نوروز بر پایه تقویم قمری برگزار می‌شد زمانش تغییر می‌کرد.
این پژوهشگر افزود: از زمان تقویم شمسی و در دوران سلطان جلال الدین برگزاری نوروز در ابتدای بهار تثبیت می‌شود.
وی در نشست علمی نوروز، تنوع فرهنگی و همبستگی ملی و منطقه ای گفت: نوروز با بازیابی طبیعت و بازگشت و گذر از مرگ ارتباط دارد.
باجلان فرخی افزود: در زمان هخامنشیان و در آستانه نوروز بر 12 ستون دانه‌های غلات را کشت می‌کردند و با آب گرم آبیاری می‌کردند تا زودتر رشد کرده و در نوروز به بار بنشیند. هر کدام از این غلات که رشد بیشتری داشت تفال می‌دادند که در آن سال کشت ان بیشتر خواهد بود بنابراین بیشتر آن را می‌کاشتند.
باجلان فرخی - هفت سین را نماد تقدس عدد 7 عنوان کرد و درباره حاجی فیروز به عنوان یکی از نمادهای نوروز گفت: چهره سیاه حاجی فیروز نماد مرگ و لباس سرخش، نشانه زندگی در ایام نوروز است و سمبلی از تداوم زندگی محسوب می‌شود.
