نه تنها اپوزیسیون مخالف دولت جدید بنیامین نتانیاهو ، نخست وزیر مکلف رژیم صهیونیستی که قرار است کابینه خود را بین روزهای پنج‌شنبه تا دوشنبه هفته آینده به کنست معرفی کند، نتوانست مانع بازگشت او به قدرت شود بلکه مذاکرات مختلف طی دو هفته اخیر در کنست شاهد شروع فروپاشی این اپوزیسیون به دلایل شخصی و رویکردهای رهبران آن است، این شکاف و فروپاشی پس از دستیابی حزب بنی گانتس، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی و حزب نتانیاهو به تفاهماتی پیرامون ترتیبات رای گیری، تقسیم کمیسیون‌های پارلمان و دیگر موارد بیشتر هم شده است.
اگر این رفتار اپوزیسیون که تهدید کرده بود با دولت بعدی نتانیاهو که خطری بزرگ برای «دموکراسی اسرائیل و وجهه آن در برابر جهانیان و حتی امنیت داخلی و خارجی آن» است، مقابله خواهد کرد، مقدمه‌ای برای معاملات آتی در ازای خرده اختیارات اپوزیسیون و کمیسیون‌های آن باشد، آنگاه می‌توان به نتانیاهو اطمینان داد که خطر متوجه دولت او از بیرون نخواهد بود بلکه شاید در نتیجه تنش‌های داخلی ائتلاف او باشد که در ظاهر در مواضع کلی جناح راست و حتی در مسائل دینی و دولتی با ملاحظاتی در بخش‌هایی از لیکود یکدست به نظر می‌رسد.
جای تعجب نیست که نتانیاهو با تمرکز بر انجام توافقات صلح با کشورهای عربی جدید دنبال تثبیت جایگاه دولت خود در خارج باشد، توافق‌هایی که می‌تواند اقدامات بین‌المللی برای پاسخگو کردن رژیم صهیونیستی و محاصره آن در سطح بین‌المللی و حتی از نظر قضایی را بپوشاند.
به نظر می‌رسد طبق اطلاعات فاش شده، عربستان به دلیل جایگاهی که در سطح بین‌المللی و در جهان عربی و اسلامی دارد اصلی‌ترین مقصد نتانیاهو برای عادی سازی روابط باشد.
ظاهرا گزارش اخیر روزنامه یدیعوت آحارونوت هم در مورد تماس‌های محرمانه نتانیاهو با عربستان از طریق آمریکا با سایر گزارش‌های سابق مطبوعاتی مطابقت دارد که اعلام کردند نتانیاهو قصد دارد برای دستیابی به هدف اصلی یعنی تداوم سیاست الحاق خزنده و تکمیل کاری که نفتالی بنت و یائیر لاپید در دوره کوتاه نخست وزیری خود در این زمینه آغاز کردند، این جنبه از سیاست خارجی را برجسته کند.
