تبدیل کمک‌های بشردوستانه امارات به ابزار نفوذ در یمن
یک مطالعه تازه، پرده از شبکه‌ای مخفی و چندلایه از نفوذ امارات در یمن برداشته و نشان می‌دهد، ابوظبی چگونه تحت پوشش فعالیت‌های بشردوستانه، عملیات امنیتی، اطلاعاتی و نظامی را پیش می‌برد و آنچه ظاهراً امدادرسانی انسانی به‌نظر می‌رسد، در واقع سکویی برای شکل‌دهی به قدرت محلی، تثبیت حضور نظامی و بازسازی سیاسی مناطق جنوبی و غربی یمن به نفع امارات بوده است.
نتیجه مداخله امارات در یمن، در بسیاری از موارد به تضعیف حاکمیت مرکزی و افزایش قطب‌بندی سیاسی و امنیتی منجر شده است. ایجاد ساختارهای موازی نظامی و شبه‌نظامی، کنترل بنادر مهم توسط نیروهای وابسته به امارات و اشغال جزایر استراتژیک، همه دست در دست هم داده‌اند تا بخشی از یمن عملاً زیر نفوذ مستقیم ابوظبی قرار گیرد — نه به‌عنوان متحد، بلکه به‌عنوان بازیگر مسلط محلی.
علاوه بر این، حضور و ارتقای گروه‌های مسلح محلی باعث افزایش خشونت، ناامنی و فروپاشی نسبی زیرساخت‌های دولتی در جنوب یمن شده است. چنین وضعیتی نه‌تنها مانع بازسازی کشور پس از جنگ می‌شود، بلکه افق صلح و بازگشت ثبات را نیز تیره‌تر می‌کند.از نگاه استراتژیک، امارات خواهان تثبیت حضور دائمی در مناطق استراتژیک یمن —بنادر دریایی، جزایر راهبردی و مسیرهای تجاری— است. این تسلط به امارات امکان می‌دهد تا بر یک مسیر بین‌المللی مهم دست بگذارد و منافع امنیتی و اقتصادی بلندمدت خود را تضمین کند؛ امری که در چارچوب رقابت منطقه‌ای با رقبایی چون عربستان و دیگر بازیگران دریایی صورت می‌گیرد.
پیچیده‌ترین و خطرناک‌ترین ابعاد دخالت امارات در جنگ یمن
آنچه این موارد را مورد تأیید قرار می‌دهد، جدیدترین مطالعه منتشرشده از سوی مرکز مطالعات استراتژیک «عدن هنا» است که پرده از یکی از پیچیده‌ترین و خطرناک‌ترین ابعاد دخالت امارات متحده عربی در جنگ یمن برمی‌دارد.این گزارش با استناد به مجموعه‌ای از اسناد داخلی، گزارش‌های مالی و مکاتبات سازمانی، نشان می‌دهد که ابوظبی از پوشش فعالیت‌های بشردوستانه به ویژه «سازمان هلال احمر» امارات به‌عنوان سپری برای پیشبرد شبکه‌ای چندلایه از عملیات‌های امنیتی، نظامی و اطلاعاتی مخفی استفاده کرده است. در حقیقت، آنچه به ظاهر امدادرسانی انسانی جلوه داده شده‌است، در عمل سکویی برای شکل‌دهی به قدرت محلی، تثبیت حضور نظامی و بازسازی سیاسی مناطق جنوبی و غربی یمن به نفع منافع استراتژیک امارات بوده است.در قلب این ساختار پنهان، دو نهاد تحت عنوان «یگان ویژه (T)» و «یگان مأموریت‌های ویژه (SOC)» قرار دارند؛ نهادهایی که بر اساس شواهد، بازوهای عملیاتی امارات برای شکل‌دهی به چشم‌انداز امنیتی و سیاسی یمن بوده‌اند و بدون نظارت حقوقی و بین‌المللی فعالیت کرده‌اند. این ادغام ساختاری میان امدادرسانی و عملیات ویژه، نه‌تنها ماهیت کار انسان‌دوستانه را در یمن مخدوش کرده، بلکه تهدیدی جدی برای اعتماد جهانی به سازمان‌های امدادی بین‌المللی ایجاد کرده است.
انحراف مأموریت‌های بشردوستانه
مطالعه مرکز «عدن هنا» نشان می‌دهد که فضاهای امدادرسانی در یمن، به‌ویژه در ساحل غربی، جزیره سقطری و جزیره میون، از محلی برای نجات غیرنظامیان و کمک و امدادرسانی به مردم یمن، به پوششی گسترده برای عملیات‌های امنیتی و اطلاعاتی تبدیل شدند. پروژه‌های توزیع مواد غذایی، ساخت مسکن موقت، ایجاد درمانگاه‌های صحرایی و تأمین آب، تنها بخشی از فعالیت‌های ظاهراً انسان‌دوستانه بوده‌اند که در عمل به ایجاد شبکه‌های اجتماعی، سیاسی و امنیتی همسو با اهداف ابوظبی خدمت کرده‌اند.این شیوه، که به‌تدریج به یک «برند اماراتی» در یمن تبدیل شد، نشان‌دهنده یکی از خطرناک‌ترین سوءاستفاده‌ها از فعالیت بشردوستانه در منازعات معاصر است. اسناد داخلی هلال احمر امارات نشان می‌دهند که این نهاد به ظاهر بشردوستانه، به واجهه‌ای برای یک ماشین نظامی–اطلاعاتی تبدیل شده که فعالیت‌های آن بدون محدودیت‌های مرسوم انجام می‌گرفت. نفوذ به جوامع محلی از طریق پروژه‌های امدادی ظاهری، همراه با عملیات آموزشی، تأمین مالی هسته‌های جاسوسی و قراردادهای ساخت تأسیسات نظامی، عمق و پیچیدگی این شبکه را روشن می‌سازد.
ساختار شبکه نفوذ – یگان‌های T و SOC
در قلب این تشکیلات سری، دو یگان کلیدی با بودجه‌ها و اختیارات کلان و ارتباط مستقیم با رهبری هلال احمر امارات قرار دارند:
