در دو ماه گذشته، بیش از 600 هزار روهینگیایی از خانه و کاشانه خود آواره شده اند، خانه شان ویران شده و در حالیکه به دنبال جان سالم به در بردن از مهلکه بوده اند مورد تجاوز و شکنجه قرار گرفته اند. آیا آنچه را که بر مردمان رواندا گذشت به خاطر می آورید؟ حالا به میانمار توجه کنید.
به نوشته پایگاه اینترنتی روزنامه گاردین، مردمان روهینگیا اغلب افرادی هستند که بیشتر از هر فردی روی کره زمین مورد اذیت و آزار قرار گرفته اند. آنها یک گروه قومی عمدتا مسلمان هستند و با وجود آنکه قرن ها در استان راخین میانمار زندگی می کنند؛ حق شهروندی (میانمار) به آنها داده نشده است. تحرکات آنها به مدت سالیان زیادی، محدود شده است؛ آنها حق دسترسی به نظام آموزشی، مراقبت های بهداشتی و دیگر خدمات اصلی (اجتماعی) را ندارند.
اهالی روهینگیا، تحت پوشش مبارزه با شورشیان یا تروریسم، تا آنجا متحمل رنج های زیادی شدند که شورای امنیت سازمان ملل این اتفاقات را «پاکسازی نژادی» نامید.
از بیست و پنجم اوت، تقریبا نیمی از جمعیت روهینگیا، از خاک میانمار بیرون رانده شده اند -که این اتفاق در زمره سریع ترین جابجایی های بشری- در دهه های اخیر بوده است. بنگلادش با باز کردن مرزهای خود به روی آوارگان روهینگیایی هر چه را که می تواند برای این جمعیت متراکم روی کره زمین انجام می دهد که تاکنون با بحران هایی نظیر فقر و نتایج حاصل از تغییرات آب و هوایی جنگیده اند.
واکنش و پاسخ بین المللی درباره وقایع روی داده در روهینگیا آنگونه که مورد نیاز این مردم است نتوانسته تا حد زیادی نیاز (این مردم دردمند) را فراهم کند. سازمان ملل (برای اقدامی در این باره) با کمبود بودجه روبروست و سران جهان هم نتوانسته اند فشارهای لازم سیاسی را بر دولت میانمار بیاورند.
شرکت هایی که برای سرمایه گذاری به میانمار آمده اند یا باید (با صدای بلند به سیاست های دولت میانمار درباره این پاکسازی قومی) و نقض حقوق بشر اعتراض کنند یا جریمه شوند، وگرنه آنان نیز همدست و شریک این اقدامات وحشتناک خواهند بود.
در جمعه پیش رو، سران جهان در اجلاس آسه آن گرد هم خواهند آمد اما مساله روهینگیا، در دستور جلسه این نشست نیست و ما (عده ای از نویسندگان این مقاله که امضایشان در ذیل مقاله مندرج در پایگاه خبری گاردین درج شده است) از سران جهان می خواهیم که با فشار بر دولت میانمار جلوی این شرارت ها را بگیرند، حق شهروندی میانمار به اهالی روهینگیا و حق بازگشت به سرزمینی که برای آنها وطن است به آن ها داده شود.
کشورهای جهان باید به طور کامل به تقاضای جمع آوری پول که از سوی سازمان ملل مطرح شده پاسخ بدهند تا با گذر از موانع کمبود مالی، سر و سامانی به وضعیت بحرانی کودکانی بدهند که بدون آب ، غذا و سرپناه هستند.
در آخر آنکه، هر عضوی از سازمان ملل باید انجام هر اقدام دیپلماتیکی را که مسئولیت و دین آن کشورها را در قبال محافظت از مردم روهینگیا کامل می کند؛ ارزیابی کنند. ما نباید ناظر و منفعل بر این نسل کشی باشیم. ما نمی توانیم در حالیکه جهان نظاره گر است؛ اجازه دهیم این مردم سلاخی شوند و کاشانه شان سوزانده شود. پس از هر شرارتی ما می گوئیم: دیگر هرگز! و باید به این جمله عینیت ببخشیم.
