پرهام پور رمضان کارشناس مسائل روابط بین الملل و پژوهشگر سیاست خارجی با اشاره به محور‌های مهم دور هفتم مذاکرات وین می‌گوید که این مذاکرات از اواخر دهه هفتاد شروع شد و جریانات مختلف فکری مانند اطلاح طلب و اصولگرا را در خود دیده و حالا به موضوع برجام رسیده است. سیاست های منطقه‌ای و مذاکرات برجامی ارثی بود که دولت سیزدهم از دولت قبلی برد. سیاست‌های منطقه‌ای کشورمان با ارسال پالس‌هایی از امارات و عربستان وضعیت بهتری در مقایسه با ارتباط کشورمان با غرب دارد.
این پژوهشگر سیاست خارجی معتقد است روابط ما با غرب هم در سایه روابط مطلوب دیپلماتیک با چین و روسیه است که از پیوست ایران به سازمان همکاری‌های شانگ‌های روند فزاینده تری را پیدا کرده و به عنوان یکی از ابزار چانه زنی در مذاکرات سیاسی با غرب و بهره برداری اقتصادی از منافع این مذاکرات در اختیار کشورمان است.
وی معتقد است که نباید انتظارات از این دور مذاکرات را بالا ببریم. زیرا اینکه شاهد تجربه تاریخی برجام بوده ایم؛ و توقع بالا از آن منجر به پیامد‌های اقتصادی شویم. شرایط در این دوره از مذاکرات از منظر سیاست داخلی و سطح روابط بین الملل نسبت به دوره‌های قبلی بهتر است.
او درباره احتمال محدودیت‌های هسته‌ای در دور جدید مذاکرات وین گفت: با توجه به اطلاعات موجود ونوع رویکرد نسبت به سیاست خارجی کمی بعید است. اما نسبت به مواضع قبلی خودمان در این رابطه سیاست کاهش یا تعدیل مواضع را درپیش بگیریم وجود دارد.
پور رمضان معتقد است درعرصه روابط بین الملل هیچ مفهومی به نام تضمین یا دوستی ودشمنی ابدی وجود ندارد، آنچه مهم است رویکرد دولت‌ها نسبت به دو مقوله مهم امینت و منافع ملی است. هر کدام از آن‌ها اگر در یک قرارداد بین المللی منجر به پیروزی و نتیجه شود می‌تواد ضمانت اجرایی یک قرار داد را افزایش دهد. اصطلاحی در فضای سیاسی رایج بوده تحت عنوان امضای کری تضمین است. روابط بین الملل این جمله را رد می‌کند. در مذاکرات پیش رو تیم مذاکره کننده جدید با توجه به تجربیات قبلی موضوعات تضمین تعهدات به صورت دقیقی دراین دوره اعمال شود.
