وزیر امور خارجه در مراسم رونمایی از پرتال این وزارت گفت: یکی از منابع قدرت ملی این است که ما حرفی برای گفتن داریم و در سیاست‌هایمان استقلال داریم و به شرق و غرب وابسته نیستیم. این به این معنی نیست که ما مخالف غرب و شرق هستیم، بلکه یعنی برای تصمیم‌ها به آنها نگاه نمی‌کنیم ما برای این فرصت ویژه‌ای که داریم مرهون حضور و فداکاری مردم و مقاومت آنهایی هستیم که به ما نشان دادند، ایستادگی و مقاومت می‌کنند و این قدرت را به نمایندگان‌شان در حوزه رسانه و دیپلماسی می‌دهند که با افتخار در صحنه بین‌المللی حضور داشته باشند و این عامل قدرت و نفوذ باشد.
وی با بیان اینکه رهبری در انتخابات از همه مردم خواستند که پای صندوق‌های رأی حاضر شوند، افزود: ما در آستانه سالی هستیم که مردم با حضورشان به حاکمیت و دولت اقتدار می‌دهند. اگر حضور مردم در سال 1392 نبود هیچ وقت غربی‌ها پای میز مذاکره نمی‌آمدند برخی به غلط فکر می‌کنند ایران بعد از سال 92 پای میز آمد بلکه ما همیشه آماده مذاکره بودیم این غربی‌ها بودند که فهمیدند تحریم‌ها مردم را از حاکمیت جدا نمی‌کند البته حتماً اثر اقتصادی داشت اما در رسیدن به اهدافش شکست خورد.
درباره سخنان آقای ظریف باید گفت اولاً غربی‌ها از سال‌های 1385-6 با مشاهده پیروزی‌های ایران دنبال مذاکره با ایران بودند و حتی در مقاطعی نیز پای توافق آمدند اما اتفاقاتی مانند آشوب نیابتی سال 88 و سپس دادن گرای تحریم‌های اقتصادی به دشمن (که در سال 90-91 کلید خورد) در کنار اشاره جریان غربگرا مبنی بر اینکه غربی‌ها برای توافق دست نگه دارند، توافق را منتفی کرد.
ثانیاً ایستادگی و مقاومت مردم هر قدر بر قدرت ملی افزود، مواضع برخی سیاسیون و مدیران باعث القای ضعف در برابر دشمن شد. به عنوان مثال وقتی آمریکا کدخدا معرفی و خزانه خالی اعلام شد و ادعا گردید که بدون رابطه و مذاکره با آمریکا نمی‌شود سر کرد و یا به قول آقای ظریف آمریکا توانی دارد که ظرف 5 دقیقه می‌تواند تمام ظرفیت دفاعی و نظامی ما را نابود کند، آمریکا و غرب در محاسبات خود به خطا افتادند و طلبکار شدند. برآیند همین مواضع منفعلانه باعث شد رادیو فرانسه مهر ماه 92 تصریح کند دولت ایران قیافه بدهکار مشتاق معامله و آماده فروش حقوق ملی را به خود بگیرد بنابراین اگر غرب کمی تعلل کند، دولت ایران آماده فروش به قیمت پایین‌تری است.
اگر انتخابات در سال 88 یا 92 یا هر موقعیت دیگری به اعتبار حضور یکپارچه مردم، موجب قدرتمندی کشور در سیاست خارجی شده است، از آن سو تبدیل سیاست خارجی به عنوان ابزار رقابت‌های انتخاباتی موجب تضعیف قدرت ملی شده است؛ چنان که آقای ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا با بیان این سخنان موجب طمع دشمنان ملت ایران شد.
«ما روندی را شروع کردیم که هدف آن تغییر فضای سیاست خارجی کشور است. اگر با وجود تلاش‌های ما برای تعامل، این تلاش‌ها بی‌نتیجه بماند؛ مردم ایران این فرصت را خواهند داشت تا 16 ماه دیگر که انتخابات پارلمانی در ایران برگزار می‌شود، به این عملکرد ما پاسخ دهند. قبلاً در سال‌های 2004 و 2005، توافق‌هایی کردیم که از جانب اتحادیه اروپایی رد شد... در آن زمان مردم با انتخاب رئیس جمهوری متفاوت به دلیل شکست (در مذاکرات) به ما پاداش دادند که مرا هم زود بازنشسته کرد. حالا بار دیگر من زنده شده‌ام. به نظر من جامعه بین‌المللی و بویژه غرب در انتقال پیامی که می‌خواهد به ایران منتقل کند باید بسیار دقت کند... من فکر می‌کنم مردم ایران پاسخ خود را در صندوق‌های رأی نشان خواهند داد.».
با قبیل این ادبیات التماسی و منفعلانه معلوم بود که آمریکا و غرب دلیلی نمی‌دیدند از موضع احترام با دولت ایران معامله کنند.
