معادلات سیاسی در لندن همچنان پیچیده است. اگرچه ایالات‌متحده آمریکا و سران اتحادیه اروپا از پیروزی جانسون در انتخابات استقبال کرده‌اند اما همچنان تصمیم نهایی و قطعی لندن در خصوص تحقق برگزیت سخت یا نرم قابل پیش‌بینی نیست. دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا معتقد است که در صورت خروج نرم ( همراه با توافق) لندن از اتحادیه اروپا، دیگر فرصتی برای تحقق سلطه اقتصادی مطلق واشنگتن بر انگلیس وجود ندارد. بر این اساس، انگلیس حداقل تا ۵ سال تابع بسیاری از قوانین تجاری و گمرکی اتحادیه اروپا خواهد بود. بنابراین، حمایت ترامپ از برگزیت، تنها در صورتی انجام می‌گیرد که خروج لندن از اتحادیه اروپا، بدون هیچ‌گونه توافقی با این مجموعه باشد.
دومین مسئله، به نوع و نحوه مداخله ایالات‌متحده در معادلات سیاسی انگلیس بازمی‌گردد. . فارغ از منازعاتی که در سطوح کلان و تبلیغاتی میان سران احزاب انگلیسی در جریان است، شاهد دخالت خاص ایالات‌متحده در انتخابات سراسری انگلیس بودیم. این دخالت به دو صورت انجام گرفت و همچنان ادامه دارد. نخستین مدل ، مربوط به ورود مؤسسات اعتباری و مالی و حتی سرمایه‌داران آمریکایی به رقابت های انتخاباتی انگلیس بود. روزنامه گاردین دریکی از گزارش‌های خود که قبل از برگزاری انتخابات اخیر منتشر شد نوشت : «سرنوشت سیاسی انگلیس تنها به دست شهروندان این کشور تعیین نمی‌شود! عوامل دیگری وجود دارند که در شکل‌گیری این سرنوشت دخیل هستند. تعدادی از مؤسسات و افراد سرمایه‌دار در آمریکا سعی دارند ورود غیرمستقیم و درعین‌حال عمیقی به رقابت های انتخاباتی انگلیس داشته باشند، آن‌هم درست در شرایطی که منازعه بر سر برگزیت و آینده اقتصادی انگلیس به نقطه تعیین‌کننده خود رسیده است .»
به‌عنوان‌مثال در طول پنج سال گذشته، ۱۱ موسسه آمریکایی به جریان های افراطی( ملی‌گرایان و حتی جریان های تندروی تعریف‌شده در حزب محافظه‌کار) در انگلیس، حدود ۳/۷ میلیون دلار کمک مالی اعطا کرده‌اند. ضمن آنکه به نظر می‌رسد بسیاری از این کمک های مالی در مجاری و قالب هایی به گردش درمی‌آید که قابل احصاء نیست. این زد و بندهای پشت پرده مالی، به بهانه هایی مانند کمک به عرصه تحقیقات، فناوری و فعالیت های مدنی در اختیار احزاب انگلیسی قرار داده می‌شود. نکته حائز اهمیت اینکه احزاب انگلیسی دریافت این کمک های هدفمند( که باهدف نقش‌آفرینی اقتصادی و تجاری شرکت های آمریکایی در آینده انگلیس صورت می‌گیرد) را کاملا طبیعی دانسته و آن را نماد نوعی «سلطه آشکار» از سوی ایالات‌متحده بر امور داخلی کشور خود نمی‌دانند!
دومین مدل، به دخالت مستقیم دولت ایالات‌متحده در انتخابات سراسری انگلیس بازمی‌گردد. همان‌گونه که اشاره شد،دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا از اصلی‌ترین طرفداران تحقق« برگزیت سخت» در انگلیس است. کاخ سفید معتقد است که «عدم توافق تجاری لندن-بروکسل» ، زمینه و شرایط لازم را برای وابستگی لندن به واشنگتن در حوزه تجارت بین‌الملل فراهم خواهد ساخت. در این صورت، انگلیس رسما به یکی از مستعمرات تجاری ایالات‌متحده در جهان تبدیل می‌شود. بی‌دلیل نیست که دونالد ترامپ دریکی از موضع‌گیری‌های خود قبل از انتخابات سراسری انگلیس ، توافق جانسون با اتحادیه اروپا را «توافقی بد» خوانده و آن را به ضرر روابط دوجانبه «آمریکا-انگلیس» در دوران پسابرگزیت دانسته است. بنابراین، ترامپ در آینده‌ای نزدیک، دولت جانسون را در خصوص تحقق برگزیت بدون توافق با اروپا به‌شدت تحت‌فشار قرار خواهد داد. مجموع این موارد نشان می‌دهد که واشنگتن حتی برای نزدیک‌ترین متحد خود در ناتو و حوزه روابط بین‌الملل نیز اصالتی قائل نیست.در چنین شرایطی واشنگتن مداخله مستقیم و غیرمستقیم خود در امور داخلی انگلیس را کاملا جایز می‌داند!
نویسنده : حنیف غفاری
