مراکز دینی کشور از ابتدای بحران کرونا همراهی خوب و قابل قبولی را با تصمیم‌های ستاد ملی کرونا از خود نشان داده‌اند. این همراهی به حدی بود که حتی مقدس‌ترین اماکن دینی نظیر حرم رضوی هم بنا به درخواست مسوولان ذی‌ربط درهای خود را به روی زائران و مجاوران بستند.
همراهی قاطع رهبر انقلاب از این رویه هم اوج این هماهنگی و تعامل را به رخ کشید. حالا مجامع با پروتکل‌های بهداشتی تن به فعالیت کنترل‌شده داده‌اند. جالب آنکه حتی در این شرایط هم هنوز همه مراکز دینی کشور از قبیل مساجد و هیات‌ها تعطیل‌اند. اگر دیگر مجامع با حفظ پروتکل‌های خاصی تن به فعالیت داده‌اند و فعالیت یا عدم فعالیت آنها در مکانیزم تصمیم‌گیری ستاد، بررسی شده، چرا موضوع فعالیت مراکز دینی و مجالس دعا و مناجات در صف بررسی قرار نمی‌گیرند؟
تصمیمات اخیر مسوولان ستاد برای فعالیت محدود و مشروط مساجد صرفا برای لیالی قدر هرچند جای تقدیر دارد اما توقع آن بود که وقتی این بخش از جامعه در اوج بحران و با وجود برخی حواشی، همراهی بی‌نقصی را با تصمیم‌گیران بهداشتی کشور به نمایش گذاشتند، اصل مساله نحوه فعالیت مراکز دینی هم به جای به حاشیه رفتن در مسیر بررسی قرار می‌گرفت تا حداقل بلاتکلیفی موجود درباره شکل مجالس دعا و مناجات زودتر به سرمنزل مقصود برسد.
