مطالعات فرهنگی در دهه ی شصت میلادی در برهه ی تاریخی شکل گیری بحران های نو اجتماعی و همچنین بحران های معرفت شناختی نظام دانش که گویی دیگر یارای پاسخ گویی به روند جاری واقعیت موجود را نداشتند؛ در مرکز بیرمنگام بریتانیا تولد یافت و بعد ها به عنوان یک میان رشته ای در علوم انسانی شناخته شد. مطالعات فرهنگی مدعی است که می توان رویکردی چند وجهی را جایگزین نگره ی تک بعدی دیسیپلین های موجود نظام دانش انسانی، ساخت و جامعه را از دریچه ی نو امر فرهنگی نظاره کرد و آنگاه به درکی جامع تر و توتال تر از واقعیت موجود رسید. در ایران، مطالعات فرهنگی به طور مشخص در دهه ی هشتاد شمسی به عنوان یک رشته ی دانشگاهی در مقطع فوق لیسانس پا به نظام دانشگاهی گشود. در برنامه ریزی آموزش عالی ایران، مطالعات فرهنگی هم اکنون به عنوان یکی از زیر شاخه های مجموعه ی علوم اجتماعی در مقطع کارشناسی ارشد تعریف می شود. به طور خاص، مطالعات فرهنگی در دانشگاه علم و فرهنگ در سال 1384 به عنوان اولین رشته ی مقطع کارشناسی ارشد این دانشگاه آغاز به کار کرد. اکنون و پس از گذشت یک دهه مطالعات فرهنگی علم و فرهنگ را می توان قطب مطالعات فرهنگی دانشگاهی ایرانی در نظر گرفت. حالا شاید وقت آن باشد که با بازاندیشی در این ده سال فعالیت این رویکرد در نظام دانشگاهی ایران، نقاط برجسته ی آن را بیش از پیش نمایان ساخت و آنگاه به نوعی دورنمای این رویکردِ نگاه به جامعه ایرانی را ترسیم کرد. انجمن دانشجویی مطالعات فرهنگی دانشگاه علم و فرهنگ در صدد است تا با برپایی نشستی در روز سه شنبه ی هفته ی جاری به بررسی این مهم بپردازد.
