دعای امام حسین(ع) برای یکی از اصحابش

سرویس مذهبیافکارنیوز- حنظله یکی از یاران حضرت حسین علیه السّلام است که چون در مقابل دشمن قرار گرفت به موعظه و نصیحت آنان پرداخت و سخن خود را با آیاتی پایان داد که مؤمن آل فرعون، فرعونیان را از تصمیمشان درباره قتل موسی علیه السّلام بر حذر داشته و از عواقب خطرناک این عمل به آنان هشدار داده است:

«و یا قوم إنی أخاف علیکم یوم التناد – یوم تولون مدبرین ما لکم من الله من عاصم و من یضلل الله فما له من هاد؛ ای قوم من بر شما از عذاب روزی که مردم به فریاد آیند ترس دارم، روزی که از عذاب خدا به هر طرف فرار می کنید، آن روز از غضب خداوند هیچ پناهگاهی برای شما نیست و هرکس را خدا گمراه کند راهنمایی برای وی نیست.» ۱

حنظله بعد از نصیحت کردن دشمن به سوی خیمه ها برگشت، و امام علیه السّلام در مقام تشکر و تقدیر از وی فرمود:

«خدا تو را مشمول رحمتش کند، که این مردم را به سوی حق دعوت نمودی و پاسخ مثبت به تو دادند و آماده قتل تو و یارانت گردیده اند، آنها مستوجب عذاب بودند و حالا که خون برادران صالح تو را ریختند دیگر گرفتار عذاب و خشم الهی گردیده اند.»

حنظله در مقام اجازه گرفتن برای نبرد عرضه داشت: «جانم به قربانت، این چنین است، آیا به سوی پرودگار خود نرویم و به برادرانمان که در بهشت برین قرار گرفته اند نپیوندیم؟!»

امام علیه السّلام نیز در پاسخ وی فرمود:
«حرکت کن به سوی آنچه که بهتر از دنیا و هر چه در آن است می باشد و برو به سوی ملک و آقایی که همیشگی است.»

حنظله با این جمله از حضرت خداحافظی نمود:
«خداحافظ یا اباعبدالله، صلوات خدا بر تو و اهل بیت و خاندان تو، از خدا می خواهم در بهشت بین ما و تو آشنایی قرار دهد و در آنجا هم با تو باشیم.»

امام علیه السّلام هم فرمود: آمین آمین.

حنظله به سوی دشمن شتافت و مردانه جنگید و به درجه شهادت نائل آمد.
آیا چیزی جز عشق حقیقی و ارادت به امام معصوم علیه السّلام توان آفرینش چنین حماسه هایی را دارد و جز در کربلا این چنین صحنه های زیبایی قابل مشاهده است؟

منبع:
۱. سوره غافر، آیات ۳۲-۳۳.
۲. زیبایی های کربلا، ص۶۶-۶۷.