در بعضی از موارد تقیّه حرام است ، و آن زمانی است که اگر فرد یا گروهی راه تقیّه را پیش گیرند و عقیده مذهبی خود را پنهان دارند ، اصل اسلام به خطر افتد یا ضربه شدیدی بر کیان مسلمین وارد گردد ، در این گونه موارد باید عقیده واقعی خود را ظاهرکنند ، هر چند خطر یا ضرری برای آنها داشته باشد . و آنها که گمان می کنند اینها از قبیل به هلاکت افکندن خویش (إلقاء النفس إلی التهلکة) است که قرآن با صراحت از آن نهی کرده و فرموده (وَلَا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَی التَّهْلُکَة)( 1) سخت در اشتباهند ، زیرا لازمه آن این است که حضور در میدان جهاد نیز حرام باشد ، در حالی که هیچ عاقلی چنین سخنی نمی گوید ، و از این جا روشن می شود که قیام امام حسین بن علی بن ابی طالب(علیهم السلام) در برابر یزید ، یک وظیفه قطعی دینی بوده ، و امام حاضر نشد حتّی به عنوان تقیّه با یزیدیان و بنی امیّه غاصب خلافت اسلامی کنار بیاید ، زیرا می دانست ضربه شدیدی به کیان اسلام خواهد خورد. و قیام و شهادت او مایه بیداری مسلمین و نجات اسلام از چنگال تفاله های جاهلیّت است .
منبع:
1 . سوره بقره ، آیه 195
شیعه پاسخ میگوید، آیت الله مکارم، ص19
