حضرت زین العابدین امام سجّاد علیه السلام در فرازی از نیایش خود فرمودند:
سرورا ! تو راهنمای کسی هستی که بی راهنما شده و امید کسی هستی که امیدش ناامید گشته است. پس اگر گناهانم میان دعایم و اجابت تو حایل شده است، کَرَم تو میان من و بخششت حایل نشده است.
تو آن را که هدایت کرده ای ، گمراه نمی‌‌سازی و آن را که با او دوستی کرده ای، خوار نمی کنی. آن را که بی نیازش ساخته ای، محتاج و نیازمند نمی شود و آن‌که شوربختش کرده ای، نیک‌بخت نمی شود.
سوگند به عزتّت که چنان دوستت می دارم که شیرینی آن، در قلبم جایگیر شده و جانم به مژده آن، انس گرفته است. از داوری های عادلانه تو محال است که دلبستگانِ به محبتت را از اسباب رحمتت محروم فرمایی.
متن حدیث:
عنه علیه السلام ـ فی مُناجاتِهِ ـ :
سَیِّدی، أنتَ دَلیلُ مَنِ انقَطَعَ دَلیلُهُ، وأمَلُ مَنِ امتَنَعَ تَأمیلُهُ ، فَإِن کانَت ذُنوبی حالَت بَینَ دُعائی وإجابَتِکَ فَلَم یَحُل کَرَمُکَ بَینی وبَینَ مَغفِرَتِکَ ، وإنَّکَ لا تُضِلُّ مَن هَدَیتَ ، ولا تُذِلُّ مَن والَیتَ ، ولا یَفتَقِرُ مَن أغنَیتَ ، ولا یَسعَدُ مَن أشقَیتَ ، وعِزَّتِکَ لَقَد أحبَبتُکَ مَحَبَّةً اِستَقَرَّت فی قَلبی حَلاوَتُها ، وأنِسَت نَفسی بِبِشارَتِها، و مُحالٌ فی عَدلِ أقضِیَتِکَ أن تَسُدَّ أسبابَ رَحمَتِکَ عَن مُعتَقِدی مَحَبَّتِکَ.
«بحارالانوار، جلد ۹۴، صفحه ۱۶۹»
