۱ - انتخاب فدراسیون فوتبال ایران به‌عنوان بهترین فدراسیون آسیا از بسیاری جهات مایه خوشبختی و افتخار است اما چنین افتخاری نباید موجب شود فوتبال ایران از مشکلات و مسائل بسیارش در «متن» غافل بماند. نام فدراسیون فوتبال ایران که به عنوان «بهترین فدراسیون فوتبال آسیا» اعلام شد، لبخند رضایت بر لبان علی کفاشیان نشست، پاسخی کوبنده به منتقدانی که تا دیروز او را برای فوتبال ایران مناسب نمی‌دانستند. لبخند رضایت برای عوام شاید کافی باشد اما «جنس» این انتخاب مثل همانی است که وزیر اقتصاد چند ماه پیش اعلام کرده بود: «ایران
هفدهمین اقتصاد دنیا است»؛ باورپذیری این موضوعات برای جامعه به‌راحتی نیست، مثل فردای انتخاب ایران به عنوان بهترین فدراسیون فوتبال آسیا در سال ۲۰۱۲ که همراه با علامت تعجب و سوال برای رسانه‌ها و مردم بود. این انتخاب‌ها بر اساس اطلاعاتی است که فدراسیون‌ها در اختیار AFC قرار می‌دهند و این درست است که فدراسیون‌ها با AFC ارتباط دارند اما ابزاری وجود ندارد که مسوولان AFC بتوانند همه‌چیز را کنترل کنند و اصل مهم برای آنها «صداقت» است. برای همین فدراسیون‌ها می‌توانند در فرم‌ها از برگزاری کلاس Aتا D، برگزاری لیگ‌های پایه، برگزاری کلاس‌های داوری، آسیاویژن، لیگ بانوان
و… بنویسند بدون اینکه کنترل و نظارتی روی این آیتم‌ها باشد و امتیازات لازم را کسب کنند.
۲ - «عددسازی» در فوتبال ایران موضوعی عیان شده از طرف خود فدراسیون فوتبال است. مثل شکل تجاری‌سازی باشگاه‌ها در ایران، مثل تعداد تماشاچی‌ها در استادیوم‌های ایران که «ناگهان» اعلام می‌شود، مثل آمار بلیت فروشی در ورزشگاه‌ها که «شگفت‌انگیز» است، مثل قرارداد بازیکنان و نسبتش با سقف قراردادها؛ مثل مدیران روابط عمومی که برای آخر سال «عدد» ردیف می‌کنند و صفحات بیلان کاری را بالا می‌برند. حرکت در سطح و فاصله گرفتن از عمق؛ برای همین است که «نتایج» هم بی‌ثبات است، روزی می‌بریم و خیلی اوقات می‌بازیم. گزارش‌هایی که تنها روی کاغذ «عالی» است و شاید کسب چنین افتخار
بزرگی تنها روی کاغذ برای فوتبال ایران اهمیت داشته باشد. اصلا اگر فوتبال ایران بهترین فدراسیون آسیا در سال ۲۰۱۲ باشد، حالا چه اتفاقی برای فوتبال ایران می‌افتد؟
تیم‌های نونهالان، نوجوانان و جوانان ما به‌راحتی همچون ژاپن به جام‌جهانی صعود می‌کنند؟ تیم ملی امید مثل ژاپنی‌ها پنج دوره متوالی به المپیک صعود می‌کند؟ تیم ملی ایران بدون دغدغه مثل ژاپن و کره به جام جهانی صعود می‌کند؟ میزبانی‌های بزرگ به فوتبال ایران می‌رسد؟ نقش ما در AFC پررنگ می‌شود و کرسی‌های از دست رفته به ما بازگردانده می‌شود؟ رییس کمیته‌های AFC ایرانی خواهد شد؟ نقش مهمی در فوتبال آسیا بازی خواهیم کرد؟ اگر چنین نشود پس این جایزه چه اهمیتی برای فوتبال ایران دارد؟ حتما رییس فدراسیون فوتبال فکر می‌کند ژاپنی‌ها عزا گرفته‌اند چرا آنها بهترین
فدراسیون آسیا نشده‌اند، مطمئنا برای آنها «برآیند» و «نتایج» مهم است که با برنامه‌ریزی درست و هدفمند، تیم‌هایشان در جام‌های جهانی می‌درخشد و موفقیت‌هایشان «پایدار» است.
۳ - مطمئنا هیچ‌کدام از فدراسیون‌های آسیا تا ۱۰ سال آینده به ژاپن نخواهند رسید. آنها به لحاظ نیروی انسانی مثل همه صنایع و حوزه‌های دیگرشان عمل کرده‌اند. نیروهایی سطح بالا، توانا، بی‌نیاز و به معنی واقعی با دیدگاه خصوصی که برآیند این سازماندهی مستقل، حضور ژاپن در میان قدرت‌های فوتبال جهان است. لیگ یک و دو ژاپن بیش از ۴۰ باشگاه «حرفه‌یی» دارد، در ژاپن بیش از ۳۲ هزار باشگاه ثبت شده وجود دارد که متعلق به بخش خصوصی هستند، مدیرانی در این کشور وجود دارند که نمی‌خواهند از بغل بازیکن و مربی پورسانت بگیرند و تفکرشان بزرگ‌شدن تیم‌ها و استفاده از این برند برای
درآمدزایی و سرمایه‌گذاری است. چنین فدراسیونی با چنین سازماندهی‌ای، قابل قیاس با فدراسیون فوتبال ایران نیست. فوتبالی که حتی یک «مدیر حرفه‌یی» ندارد که فوتبال جهان را بشناسد، دانش فوتبال حرفه‌یی داشته باشد، به بخش خصوصی اعتقاد داشته باشد و برنامه‌ریزی و اهداف بلندمدت داشته باشد چگونه می‌تواند ادعای «بهترین» کند؟
۴- كفاشيان به طعنه ميگويد: به هر حال در همه كشورها رسانههايشان دوست دارند به اين عنوان دست يابند اما در اينجا كار برعكس است. نميدانيم او فريب خورده است يا ما فريب خوردهايم؟ نميدانيم او توهم دارد يا ما متوهميم؟ نميدانيم جنس اعتراض ما به اين انتخاب مثل برنده شدن اسكار توسط اصغر فرهادي و اعتراض برخيهاست يا نه؟ اما هرچه هست صعود فوتبال ايران روي كاغذ با حقيقتاش نسبت عكس دارد. فدراسيوني كه تيم المپيكش بهخاطر كمتوجهي فدراسيون از بازيها حذف ميشود ما را نگران ميكند. فدراسيوني كه شكستهايش را به گردن استقلال از دولت مياندازد، ما را نگران ميكند. فدراسيوني
كه چشم روي تخلف و بيقانوني ميبندد ما را نگران ميكند. آرزو داشتيم فوتبال ايران واقعا رتبه نخست آسيا را در دست داشت و كمترين تلاش براي توسعه فوتبال را از خود نشان ميداد اما اين روند فقط براي مديران فدراسيون فوتبال مناسب است نه فوتبال -مرده- ايران...
