امام علی (ع)شنید مردى دنیا را نکوهش مى کند.فرموده :
1ـ توبیخ نکوهش کننده دنیا: اى نکوهش کننده دنیا ، که به غرور دنیا مغرورى و با باطل هاى ان فریب خوردی. خود فریفته دنیایى و آن را نکوهش مى کنى ؟ آیا تو در دنیا جرمى مرتکب شده اى ؟ یا دنیا به تو جرم کرده است ؟ کى دنیا تو را سرگردان کرد ؟ و در چه زمانى تو را فریب داد ؟ آیا با گورهاى پدرانت که پوسیده اند ؟ تو را فریب داد یا آرامگاه مادرانت که در زیر خاک آرمیده اند؟ آیا با دو دست خویش بیماران را درمان کرده ای؟ و آنان را پرستارى کرده در بسترشان خوابانده اى ؟ در خواست شفاى آنان را کرده و از طبیبان داروى آن را ها تقاضا کرده اى ؟ در آن صبحگاهان که داروى تو به حال آنان سودى نداشت و گریه تو فایده نکرد ، و ترس تو آنان را سودى نرساند و آنچه مى خواستى به دست نیاوردى ، و با نیروى خود نتوانستى مرگ را از آنان دور کنى . دنیا براى تو حال آنان را مثال زد ، و با گورهایشان ، گور خودت را به رخ تو کشید.
2ـ خوبیها و زیبائیهاى دنیا: همانا دنیا سراى راستى براى راست گویان و خانه تندرستى براى دنیا شناسان و خانه بى نیازى براى توشه گیران و خانه پند ، براى پند آموزان است . دنیا سجده گاه دوستان خدا ، نماز گاه فرشتگان الهى ، فرودگاه وحى خدا ، و جایگاه تجارت دوستان خداست، که در آن رحمت خدا را به دست آوردند. و بهشت را سود بردند. چه کسى دنیا را نکوهش مى کند ؟ و حال آن که دنیا جدا شدنش را اعلام داشته و فریاد زد که ماندگار نیست و از نابودى خود و اهلش خبر داده است ؟ با بلاى خود بلاها را نمونه آورد و با شادمانى خود آنان را به شادمانى رساند . در آغاز شب به سلامت گذشت ، اما در صبحگاهان با مصیبتى جانکاه بازگشت ، تا مشتاق کند و تهدید نماید و بترساند و هشدار دهد . پس مردمى در بامداد با پشیمانى ، دنیا را نکوهش کنند و مردمى دیگر در روز قیامت آن را مى ستایند ، دنیا حقائق را به یادشان آورد ، یادآور آن شدند، از رویدادها برایشان حکایت کرد ، او را تصدیق کردند و اندرزشان داد ، پند پذیرفتند.
