شهید مطهری در یکی از آثار خود می نویسد: اساساً عمق روحیّۀ غربیها قساوت است و خود غربیها هم این مطلب را قبول دارند و این نوع عواطف، محبّت ها، احسان ها و گذشت ها را خصلت هاى شرقى مى نامند.
یکى از دوستان ما نقل مى کرد که به اتریش رفته بود براى اینکه معده اش را عمل کند و پسرش هم آنجا تحصیل مى کرد. مى گفت: من بعد از اینکه عمل کرده بودم و دوره نقاهت را بسر می بردم، روزى در رستورانى نشسته بودم و در آنجا پسرم به من خدمت مى کرد و سفارش چاى و قهوه و غذا مى داد و دور من مى چرخید. در طرف دیگر رستوران، زن و مردى که نشان مى داد زن و شوهر هستند پهلوى یکدیگر نشسته بودند و دائماً ما را مى پاییدند. یک دفعه که پسرم از جا بلند شد و مى خواست از کنار آنها رد شود، دیدم که از پسرم چیزهایى مى پرسند و او هم دارد به آنها جواب مى دهد. بعد که آمد به او گفتم: آنها به تو چه مى گفتند؟ گفت: به من گفتند این کیست که تو دارى اینقدر به او خدمت مى کنى؟ گفتم: او پدرم است.
گفتند: خوب پدرت باشد! مگر باید این همه به او خدمت کنى؟!
پسرم گفت: من با منطق خودشان با آنها حرف زدم، گفتم: آخر او براى من پول مى فرستد و من در اینجا درس مى خوانم. اگر او این پول را نفرستد، من نمى توانم درس بخوانم. با تعجّب گفتند: از پولهایى که خودش درمى آورد به تو مى دهد تا خرج کنى؟!
گفتم: آرى، از پولهایى که خودش در مى آورد. آنها خیلى تعجّب کردند و آنوقت ما را مثل موجودات عجیبى نگاه مى کردند.
مجموعه آثار استاد شهید مطهّرى، جلد 23، صفحۀ 282، با اندک تغییر
