مصرف مداوم آرامبخش می‌تواند منجر به آسیب‌های متعددی از جمله عوارض جانبی جسمی و روانی، احتمال وابستگی و افزایش خطر عوارضی مانند هذیان و استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی به مدت طولانی شود. به طور خاص، آرام‌بخشی بیش از حد می‌تواند بلع را مختل کند و ممکن است روند عمل جراحی را به دلیل دشواری در دریافت داروی بیهوشی طولانی کند. استفاده مداوم از دارو‌های آرامبخش عوارض فیزیکی و روانی مختلفی دارند که در این مطلب به شایع‌ترین آنها می‌پردازیم.
هذیان: دارو‌های آرامبخش، به ویژه هنگامی که به طور مداوم استفاده شوند، می‌توانند در ایجاد هذیان نقش داشته باشند که با پیامد‌های کوتاه‌مدت نامطلوب، کاهش عملکرد ذهنی در طول زمان و افزایش خطر مرگ همراه است.
اختلال در بلع: مصرف بیش از حد مسکن می‌تواند توانایی بلع را مختل کند و خطر آسپیراسیون محتویات معده به ریه‌ها را افزایش دهد. آسپیراسیون به معنی ورود مواد خارجی مانند غذا، مایعات، یا ترشحات به داخل مجاری تنفسی (نای و ریه‌ها) است. این اتفاق می‌تواند منجر به مشکلات تنفسی، سرفه، و در موارد شدیدتر، عفونت ریوی (پنومونی آسپیراسیون) شود.
اثرات قلبی و عروقی: آرام‌بخش‌ها ممکن است پاسخ سمپاتیک را کند کرده و باعث اختلال عملکرد قلبی عروقی شوند.
زمین خوردن و تصادفات: مصرف مزمن دارو‌های آرامبخش، به ویژه خواب‌آورها، با افزایش خطر زمین خوردن و تصادفات، از جمله تصادفات رانندگی، مرتبط است.
تهویه طولانی مدت: در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد کلیه یا کبد، ممکن است آرام‌بخش‌ها به سرعت از بدن دفع نشوند و این امر به طور بالقوه منجر به طولانی‌تر شدن مدت زمان استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی و افزایش خطر ابتلا به ذات‌الریه مرتبط با دستگاه تنفس مصنوعی می‌شود.
مشکلات حافظه: فراموشی مکرر یا از دست دادن حافظه می‌تواند از عوارض جانبی مصرف آرامبخش باشد.
افسردگی: آرام‌بخش‌ها ممکن است در بروز علائم افسردگی مانند خستگی و احساس ناامیدی نقش داشته باشند.
اختلال استرس پس از سانحه: بیمارانی که بیماری جدی را تجربه کرده‌اند و آرامبخش دریافت کرده‌اند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) باشند.
وابستگی: مصرف مداوم مسکن‌ها می‌تواند منجر به وابستگی جسمی و روانی به آرام‌بخش‌ها شود.
کیفیت پایین زندگی: مصرف مزمن با عملکرد کلی و کاهش کیفیت زندگی مرتبط است.
تأثیر بر سلامت روان: مصرف طولانی مدت آرام‌بخش‌ها می‌تواند بر سلامت روان و بهزیستی تأثیر منفی بگذارد و به طور بالقوه بر اضطراب، افسردگی و سازگاری کلی با بیماری تاثیر بگذارد.
