بی توجهی رسانه‌های بین المللی به کشتار غزه

'جئوفری آرونسن' از اعضای غیر مقیم 'موسسه خاورمیانه' در گزارشی با عنوان 'خشونت امروز در غزه، توجه هیچ کس را به خود جلب نکرده است'، نوشت: بیش از ۱۴۰۰ نفر در درگیری میان فلسطینیان و ارتش اسرائیل زخمی شده اند و رسانه‌ها تقریبا هیچ توجی به آن نکرده اند.

غزه بار دیگر مساله ساز است و این در حالی است که رسانه‌های بین المللی لحظه‌ای دست از موضوعات روزمره خود بر نمی‌دارند. دو میلیون فلسطینی ساکن غزه در بدبختی بسر می‌برند و لحظه‌ای نمی‌توانند از چنگ این فلاکت جان سالم بدر ببرند.

امروزه غزه زندانی است که از شمال توسط اسرائیل و از جنوب و شرق به وسیله مصر تحت نفوذ توطئه آمیز قرار گرفته است. در روزگاری دور، غزه یک بندر مهم در دریای مدیترانه بود و غرب را به خاورمیانه ارتباط می‌داد. موقعیت آن در امتداد ساحل دریای مدیترانه که در آن به تازگی ذخایر گاز طبیعی فراوانی کشف شده است، هشدار بانک جهانی را یادآوری می‌کند که ادامه وضعیت کنونی، غزه را تا سال ۲۰۲۰ به منطقه‌ای غیرقابل سکونت تبدیل خواهد کرد.

در روز‌های اخیر، ۱۷ فلسطینی توسط نیرو‌های اسرائیلی به ضرب گلوله کشته شده اند و یک هزار ۴۱۶ غیرنظامی نیز در درگیری‌ها میان معترضان فلسطینی و ارتش اسرائیل، زخمی شده اند.

شورای امنیت سازمان ملل در بیانیه‌ای 'نگرانی شدید' خود در مورد نوار غزه را بیان داشته و بر 'حق اعتراض صلح آمیز' فلسطینیان تاکید کرده و تاسف خود را به دلیل کشتار فلسطینیان بی گناه اعلام داشته است.

در پیش نویس شورای امنیت بر 'احترام به حقوق بشر و قوانین بین المللی بشر دوستانه' تاکید شده و از دو طرف خواسته از تشدید درگیری خودداری کنند و بر 'بررسی مستقل و شفاف' در این رویارویی تاکید کرده است، اما ایالات متحده مانع تصویب این بیانیه شده است.

' آویگدور لیبرمن' وزیر دفاع اسرائیل نیز به صراحت به رادیو ارتش اسرائیل گفته است: 'کمیسیون تحقیقی وجود نخواهد داشت. ' وی در این مصاحبه ادامه داد: 'سربازان اسرائیلی هر چه را که باید انجام می‌دهند و من فکر می‌کنم همه سربازان ما مستحق مدال هستند. '

گفته می‌شود این میزان خشونت در غزه تاکنون از زمان جنگ میان اسرائیل و فلسطین در سال ۲۰۱۴ مشاهده نشده است.

'این درگیری‌ها در اعتراض به برنامه ریزی فلسطینی‌ها برای ۱۵ ماه مه برای راهپیمایی گسترده به دور از خشونت انجام می‌شود. '

تظاهرکنندگان، نوه‌های پناهندگانی هستند که در سال ۱۹۵۷ توسط 'دایان موشه' فرماندهی ستاد کل و عملیات نیرو‌های دفاعی اسرائیل بنیانگذار نفرت و خشم، آرامششان بر هم خورد و حال می‌گویند چرا باید هشت سال در اردوگاه‌های پناهنده غزه نشسته و با چشمان خود ببینند که چگونه میهن آن‌ها توسط اسرائیلی‌ها تصرف می‌شود.

یک دهه بعد، دایان در سمت وزیر دفاع اسرائیل تصمیم مهمی مبنی بر حذف حصار‌های مرزی گرفت و مرز‌هایی که در آن فلسطینیان را در نوار غزه زندگی می‌کردند را از اسرائیلی‌ها جدا کرد. در سال ۱۹۸۲، 'آریل شارون' وزیر دفاع وقت دستور داد ایست بازرسی پرتابل را برداشته و مرز میان اسرائیل و غزه را تا حدودی غیر قابل مشخص کرد. برای یک نسل، فلسطینی‌ها در سراسر مرز‌های قدیمی بدون هیچ مانعی گذر می‌کردند و به افسانه 'اشغال خیرخواهانه' اسرائیل پایان دادند تا اینکه در روز‌های پایانی سال ۱۹۸۷، نخستین انتفاضه علیه اسرائیل آغاز شد و بدین ترتیب ده‌ها سال محدودیت در جنبش فلسطینی آغاز شد که مخرب‌ترین آن‌ها محاصره غزه بود.

'آریل شارون' سپس در سمت نخست وزیر در ماه سپتامبر آن سال دستور توقف شهرک سازی‌ها و خروج نیرو‌ها را از غزه داد و در این میان دستکم 'محمود عباس' هرگز این امر را باور نکرد تا اینکه نیرو‌های اسرائیل 'معبر کارنی' را بستند. در آن زمان عباس و اکثر افراد دیگر نمی‌دانستند که شارون غزه را ترک نکرده است. سپس عباس به طور یکجانبه به تغییر رابطه با اسرائیل پرداخت و اسرائیل هم با وجود توافق تاریخی سال ۱۹۹۳ با سازمان آزادیبخش فلسطین، نیروی اشغالگر منطقه باقی ماند. پس از انحلال توافق غزه، اسرائیل به طور یکجانبه، غزه را قلمرو دشمن عنوان کرد.

برای اسرائیل در این دوران جدید، مرز با غزه اهمیت فراوانی دارد؛ به ویژه به عنوان نماد و ابزار حاکمیت اسرائیل و این مرز‌ها برای فلسطینی‌ها چیزی جز بدبختی و تلخی نداشته است. جامعه بین المللی هم از این درگیری‌ها خسته شده است. حتی زمانی که ترامپ گفت: برای این مشکل ایده‌ای دارد، هیچ اشتیاقی برای رسیدن به موفقیت این طرح ابراز نشد؛ بنابراین در نبود هر فرایند دیپلماتیکی که مورد توافق دو طرف باشد، تظاهرات در ۱۵ ماه مه صورت خواهد گرفت و دفاع بی رحمانه اسرائیل مثل همیشه بر همه امور غلبه خواهد کرد.

امریکن کانسروتیو دوماهنامه‌ای است که توسط مؤسسهٔ ایده‌های آمریکایی منتشر می‌شود. این نشریه به طور کلی، نماینده یک صدای ضد جنگ و سلطهٔ نیروی نومحافظه کار است. این مجله در سال ۲۰۰۲، توسط 'اسکات مک کانل'، 'پاتریک بیوکنن' و 'تاکی تئودوراکوپولوس' در مخالفت با جنگ عراق تاسیس شد.