ترامپ را در مورد به تاخیر انداختن اجرای تصمیمش، قانع کنند. اما در صورتی که پنتاگون در این باره موفق نشود، شاهد موضعگیریهای نظامی و سیاسی جدیدی در سوریه خواهیم بود؛ به نحوی که طرفهای خارجی دارای ثقل سیاسی، مانند روسیه، ایران و ترکیه، تلاش می کنند خلأ حاصل از خروج آمریکا را پر کنند.
اگر این تصمیم با برنامه های سیاسی ترامپ هماهنگی داشته باشد، این مساله به معنای نفی رابطه آن با دیگر عوامل خارجی و داخلی نیست. که اولین آنها، «رابطه خاص»بین دولت آمریکا و مسکو است، که در دخالت روسیه در انتخابات آمریکا به نفع ترامپ است و همین دخالت، انگیزه لازم را به ترامپ می دهد تا پاداشی در خور به روسیه بدهد. واقعیت سیاسی اینطور اقتضا می کند که بگوییم این رابطه از نوع طبیعت ایدئولوژیک است.
ترامپ و جبهه ایدئولوژیک او با این تصمیم نشان دادند که هم پیمانان سیاسی طبیعی پوتین هستند؛ همانطور که روابط مستحکم تمام احزاب راست گرای افراطی در اروپا و جهان نیز مؤیّد این امر است. نمی توان این عقب نشینی آمریکا را به فشارهای اردوغان بر ترامپ، ربط نداد؛ اما باید گفت این فشارها، همزمان شد با رابطه خاصّ ترامپ با رهبری روسیه. علاوه بر اینکه فشارهای حاصل از مساله ترور خاشقجی و پیروزی کنگره در این باره، رئیس جمهور را بر آن داشت تا برای کاهش فشارهای داخلی و خارجی، چنین تصمیمی بگیرد. دو برنده اصلی این تصمیم آمریکا، روسیه و ترکیه هستند و قطعا در روزهای آینده شاهد مسابقه بزرگی بین این دو خواهیم بود که طی ان تلاش می کنند خلأ حاصل از خروج نیروهای نظامی آمریکا در سوریه را پر کنند. این در حالی است که نشانه هایی مبنی بر تلاش ایران و نظام سوریه برای استفاده از این شرایط و سوق دادن نیروهای خود به سمت مناطق تحت سیطره معارضان، دیده می شود.
اما در این میان، چه بر سر نیروهای دموکرات سوریه خواهد آمد که بازوی اصلی ائتلاف بین المللی در مبارزه با داعش بودند؟ موضع این نیروها در قبال «خیانت» جدید آمریکا چه خواهد بود؟ این مساله در روزهای آتی مشخص می شود.
