بهروز نورانی‌پور کارگردان فیلم مستند «A157» که در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر توانسته بود بهترین فیلم را در بخش مستند از آن خود کند، درباه حس و حالش بعد از دریافت این تندیس و تأثیر آن بر روند کاری‌اش، گفت: پیش از این که موفق به دریافت سیمرغ بلورین بشوم باید بگویم سیمرغ اصلی خود را از مخاطبان این مستند دریافت کرده‌ام. در واقع در طول یک الی دو ماه گذشته که فیلم برای مخاطبین به نمایش در می‌آمد آنها سیمرغ را به من اهدا کردند چرا که فیلم را پسندیدند و از هر گروه و جناحی حرف انسانی فیلم را دریافت کرده بودند و رضایت داشتند.
وی در ادامه افزود: اما دریافت جایزه از سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر خود انگیزه مضاعفی را در من به وجود می‌آورد. به هر حال این اتفاق گامی به جلو است و به واسطه دریافت این جایزه در یک ویترین ملی قرار می‌گیرید و دیده می‌شوید وظیفه‌اتان سنگین‌تر می‌شود این شرایط در روند کاری می‌تواند تأثیراتی داشته باشد.
او در ادامه اظهار داشت: این هدیه برای من در همان شب بود و دیگر تمام شد و قرار نیست با هر اثری دوباره حضور پیدا کنم و وارد رقابت شوم و سیمرغ بگیرم، اما نمی‌توان کتمان کرد که مسئولیت و انتظاراتی هر فردی که موفق به دریافت سیمرغ می‌شود زیاد است و باید با دقت بیشتری گام‌های خود را بردارد.
نورانی‌پور با اشاره به اینکه دیگر نمی‌توانم هر کاری را در حوزه فیلم مستند انجام دهم، گفت: همیشه سعی داشتم آثار عمیقی را بسازم و می‌خواهم به کارهایی ورود پیدا کنم که دارای عمق باشد و همچنین بتوان با آن موضوع چالش‌هایی را به وجود آورد تا از این طریق با مخاطبم بتوانم ارتباط برقرار کنم.
این کارگردان در پاسخ به این پرسش که با توجه به اینکه به دلیل پرداخت سوژه‌ای موفق به دیده شدن شده است که یکی از آنها در قید حیات نیست و دیگری شرایط بسیار غیر انسانی را تجربه کرده است، گفت: از طریق فیلم من برای دو تا از سوژه‌های فیلم اتفاق‌های مثبتی افتاد و آنها به کشور ثالثی رفتند و شرایط بهتری پیدا کردند؛ با این اتفاق آنها دارای حداقل‌های زندگی شدند.
