رسول خدا به ابوذر فرمودند: «ای ابوذر، بنده گناهی مرتکب می‌شود و به سبب آن به بهشت می‌رود.» سپس ابوذر پرسید: «ای رسول خدا(ص)، پدر و مادرم به فدای شما باد، چگونه چنین چیزی ممکن است؟» حضرت فرمودند: «او آن گناهان را پیوسته و جلوی چشمانش قرار می‌دهد و از آن توبه می‌کند و به خداوند پناه می‌برد تا اینکه داخل بهشت گردد.»
حضرت آیت‌الله مجتهدی در شرح این حدیث می‌گوید: در مقابل خداوند خودتان را کوچک کنید؛ امام چهارم حضرت زین العابدین(ص) با آن مقامی که دارند، در دعای ابوحمزه به خدا عرض می‌کنند: «خدایا کسی که حالش از من بدتر باشد، در بین بندگانت است؟»
ایشان افزود: عُجب بودن و باد و بود داشتن خطرناک است. لذا در روایتی آمده که خداوند به حضرت داوود فرمودند: «ای داوود به گناهکاران بشارت بده، اما صدیقین را بترسان»، پس به گناهکار بشارت بده که من گناهش را می‌بخشم، چون که گناهکار، غیر خدا کسی را ندارد؛ گناه کرده اما امیدش به عفو خداست، دلشکسته است، سرشکسته است.
آیت‌الله مجتهدی روایتی درباره اینکه خداوند توبه کنندگان را دوس دارد را اینگونه بیان نمود: در روایتی آمده: «خدا ناله بنده گناه کار را از ذکری که ذکرکنندگان می گویند، بیشتر دوست دارد.» ناله آن گناهکاری که نیمه شب از خواب بلند می‌شود، گریه می‌کند و می‌گوید: «خدایا، آیا مرا می‌آمرزی یا نه؟»، مدتی نااهل بوده، اما الان توبه کرده و شب و روز ناراحت است و گریه می‌کند که اول جوانی نااهلی کرده، اما الان دیگر توبه کرده، کارهای قدیمیش را برای هیچ کس بازگو نکند.
ایشان در پایان گفتند: انسان اگر در جوانی خطایی کرده، نباید به کسی بگوید، اما در تاریکی شب به خدا بگوید که: «خدایا، من این کارها را کردم، تو مرا ببخش، عفوم کن»
