داوود علیه السلام از پروردگارش ـ عزّ وجلّ ـ پرسید : « ... پروردگارا ! مرا از محبوبترین بندگانت باخبر ساز» .
فرمود: «قدرتمندی که به مردم رحم می‌کند و چنان برای مردم حکم می‌کند که برای خودش حکم می‌کند ؛ و کسی که خداوند به او مالی بخشیده است . پس او در جهت رضایت خداوند و در راه فرمانبریِ خداوند ـ عزّ وجلّ ـ ، از آن خرج می‌نماید؛ و کسی که جوانی و نیرویش را در راه فرمانبری از خداوند ـ عزّ وجلّ ـ ، صرف می‌کند.
و کسی که به دلیل علاقه اش به مسجد همواره دلش آنجا است و مردی که زنی زیبا را ببیند که خود را در اختیارش گذاشته است، امّا از ترس خدا او را واگذارد؛ و کسی که هرجا باشد ، می‌داند خدا با اوست. اینان، دل‌هایشان پاک، و کسب و کارشان پاکیزه است و به سبب جلال و عظمت من، یکدیگر را دوست می‌دارند. دیگران به وسیله آنان مرا یاد می‌کنند و با یادم ، آنان را یاد می‌نمایند.
متن حدیث:
الزهد لابن مبارک عن فضالة بن عبید:
إنَّ داودَ علیه‌السلام سَأَلَ رَبَّهُ عَزَّوجَلَّ : ... یا رَبِّ ، أخبِرنی بِأَحِبّائِکَ مِن خَلقِکَ اُحِبَّهُم لَکَ؟
قالَ: ذو سُلطانٍ یَرحَمُ النّاسَ ، ویَحکُمُ لِلنّاسِ کَما یَحکُمُ لِنَفسِهِ ، ورَجُلٌ آتاهُ اللّه‌ُ مالاً فَهُوَ یُنفِقُ مِنهُ ابتِغاءَ وَجهِ اللّه‌ِ وفی طاعَةِ اللّه‌ِ عَزَّوجَلَّ ، ورَجُلٌ یُفنی شَبابَهُ وقُوَّتَهُ فی طاعَةِ اللّه‌ِ عَزَّوجَلَّ ،
ورَجُلٌ کانَ قَلبُهُ مُعَلَّقا فِی المَساجِدِ مِن حُبِّهِ إیّاها ، ورَجُلٌ لَقِیَ امرَأَةً حَسناءَفَأَمکَنَتهُ مِن‌نَفسِها فَتَرَکَها مِن‌خَشیَةِ اللّه‌ِ، ورَجُلٌ حَیثٌ کانَ یَعلَمُ أنَّ اللّه‌َ تَعالی مَعَهُ ، نَقِیَّةٌ قُلوبُهُم ، طَیِّبٌ کَسبُهُم ، یَتَحابّونَ بِجَلالی ، اُذکَرُ بِهِم ، ویُذکَرونَ بِذِکری . ورَجُلٌ فاضَت عَیناهُ مِن خَشیَةِ اللّه‌ِ عَزَّوجَلَّ.
