اما واقعیت این است که همه تقصیر‌ها به گردن آن‌ها نیست و این باشگاه‌ها هستند که این نابسامانی را به وجود می‌آورند و به واقع شرایط موجود حاصل ایده‌های باشگاه‌هاست.
خیلی از مواقع به تغییر پی‌درپی ساعت بازی‌ها گله می‌کنیم در حالی که خیلی از این تغییرات به درخواست باشگاه‌ها صورت می‌گیرد! یا بدهی باشگاه‌ها. کمیته انضباطی رأی می‌دهد و این باشگاه‌ها هستند که به رأی صادره احترام نمی‌گذارند. آن‌ها به اندازه‌ای که پول دارند قرارداد نمی‌بندند! و عجیب است که دوست دارند بیش از آنچه که هستند نشان دهند و شاید می‌خواهند پز دهند.
یک نمونه بارز. در همه دنیا سوپرجام برگزار می‌شود. پیش از شروع لیگ برتر. به این بهانه که تب و تاب فوتبال پیش از شروع لیگ آغاز شود و تماشاگران آماده شوند برای حضور در استادیوم‌ها. به همین بهانه سازمان لیگ برتر برنامه‌ریزی کرد که سوپرجام را ۲۹ تیر بین استقلال و پرسپولیس برگزار کند. از زمانی که این خبر اعلام شده ۱۰ خبر داشتیم از سوی باشگاه استقلال و ۱۰ خبر از سوی باشگاه پرسپولیس. یک بار می‌گویند بازی می‌کنیم و یک بار می‌گویند بازی نمی‌کنیم. ایضاً فتاحی هم ۱۰ بار مصاحبه می‌کند و می‌گوید هر تیمی از حضور در سوپرجام انصراف دهد جریمه می‌شود!
باورش برای‌مان سخت است. استقلال و پرسپولیس از حضور در بازی سوپرجام می‌ترسند! اگر این‌چنین است پس چگونه به تیم ملی توصیه می‌کنند برابر اسپانیا و پرتغال تهاجمی‌تر بازی کند؟! دستور شجاعت می‌دهند و حتی گله داشتند تیم ملی در این دو بازی نباید صفر تا صد دفاعی بازی می‌کرد. هر چند تیم ملی در این دو بازی صفر تا صد دفاعی نبود و در این دو بازی حملاتی را روی دروازه حریفان تدارک دید.
تیم‌های استقلال و پرسپولیس مادامی که از رویارویی با هم در یک بازی دوستانه هراس داشته باشند هیچ‌گاه تبدیل به تیم‌های بزرگی نخواهند شد. دهه‌های متمادی است در فوتبال باشگاهی در آسیا موفق نیستیم! آیا این‌گونه فکر کردن نمی‌تواند یکی از دلایل امر باشد؟
