نگاهی به پرونده سلامت «باراک اوباما»، «جورج دبلیو بوش» و «بیل کلینتون»، روسای جمهور پیشین آمریکا ، نشان می‌دهد که از غلبه بر اعتیاد به الکل تا جراحی قلب، نحوه مدیریت بحران‌های سلامتی نه تنها بر شکل‌گیری تصویر عمومی آنان اثر گذاشته، بلکه بر عملکرد سیاسی‌شان نیز سایه انداخته است.
سلامت روسای جمهوری آمریکا همواره فراتر از یک موضوع پزشکی است و بازتاب‌های سیاسی و رسانه‌ای گسترده دارد.
این بررسی نشان می‌دهد که چگونه سبک زندگی، سن و رویدادهای غیرمنتظره پزشکی می‌تواند بر سلامت روسای جمهوری تاثیر بگذارد و همزمان توجه افکار عمومی و رسانه‌ها را به خود جلب کند.
اوباما؛ دو دوره بدون جنجال پزشکی
باراک اوباما، رئیس‌جمهوری پیشین ایالات متحده، در سال ۲۰۰۹ و در ۴۷ سالگی وارد کاخ سفید شد و بر خلاف برخی سلف‌ها و جانشینان خود، دوران ریاست‌جمهوری‌اش (۲۰۰۹–۲۰۱۷) را با سلامت جسمانی و روانی مناسب پشت سر گذاشت. معاینات دوره‌ای پزشکان کاخ سفید او را همواره «واجد شرایط برای انجام وظایف ریاست‌جمهوری» و در وضعیت عمومی عالی توصیف می‌کرد.
سبک زندگی اوباما نقش مهمی در حفظ سلامت او داشت. ورزش روزانه شامل تمرینات هوازی، وزنه‌برداری و بسکتبال، همراه با تغذیه سالم، او را در وضعیت بدنی مطلوبی نگه می‌داشت. تنها مورد قابل‌توجه، سابقه سیگار کشیدن او بود که با تلاش برای ترک و استفاده از درمان‌های جایگزین نیکوتین، اوباما سرانجام در معاینات سال ۲۰۱۱ «عاری از دخانیات» اعلام شد.
شفافیت اوباما در انتشار نتایج معاینات پزشکی، امکان تمرکز رسانه‌ها و افکار عمومی بر سیاست‌ها و برنامه‌ها را فراهم کرد و سبب شد تا جنجال‌های مرتبط با سلامت او بسیار محدود باشد. برخلاف دیگر روسای جمهوری آمریکا، پرسش گسترده‌ای درباره سلامت روان یا توان جسمانی او مطرح نشد؛ بخشی از این موفقیت را می‌توان به سن نسبتاً پایین و برداشت عمومی مثبت از توانایی سخنرانی و فعالیت‌های سیاسی او نسبت داد.
در پایان دوره ریاست‌جمهوری، اوباما در ۵۵ سالگی کاخ سفید را ترک کرد و سلامت جسمانی‌اش به‌مراتب بهتر از برخی روسای جمهوری بود که در سن مشابه وارد کاخ سفید شده بودند. تجربه او نشان داد که پایبندی به ورزش و تغذیه سالم، همراه با شفافیت پزشکی، می‌تواند نقش مهمی در مدیریت تصویر عمومی و تمرکز بر سیاست‌ها ایفا کند. اوباما در دوران پس از ریاست‌جمهوری نیز همچنان از وضعیت سلامت خوبی برخوردار است.
جورج دبلیو بوش؛ از اعتیاد به الکل تا مدیریت بحران پزشکی
جورج دبلیو بوش، چهل‌وسومین رئیس‌جمهوری ایالات متحده (۲۰۰۱–۲۰۰۹)، با پیشینه‌ای متفاوت از نظر سلامت وارد کاخ سفید شد. او که ۵۴ ساله بود، سابقه ترک الکل و تعهد به ورزش منظم داشت که گاهی جنبه‌ای افراطی به خود می‌گرفت. بوش در دهه چهارم زندگی، الکل را کنار گذاشته و ورزش از جمله دویدن و دوچرخه‌سواری را در برنامه خود قرار داده بود. او به برنامه ورزشی سختگیرانه خود افتخار می‌کرد که شامل دویدن سه مایل در حدود ۲۱ دقیقه بود. در معاینات سالانه نیز سطح آمادگی جسمانی بوش عالی ارزیابی می‌شد که بازتابی از تمرینات روزانه‌ی او بود.
با این حال، چند رویداد پزشکی قابل‌توجه در دوران ریاست‌جمهوری او رخ داد. در ژانویه ۲۰۰۲، بوش هنگام تماشای مسابقه فوتبال در اقامتگاه کاخ سفید دچار خفگی و به دنبال تحریک عصب «واگ» برای لحظاتی بی‌هوش شد؛ این غش که «سنکوپ وازوواگال» نام گرفت، خوش‌خیم ارزیابی شد و او جز یک خراش و کبودی روی صورت خود به دلیل افتادن از روی کاناپه، هیچ آسیب جدی ندید. عموم مردم عکس‌های او را با گونه بانداژ شده دیدند، اما توضیح شفاف پزشکی هرگونه نگرانی جدی را فرو نشاند. بوش نیز با شوخ‌طبعی به این حادثه واکنش نشان داد و بی‌درنگ به کار خود بازگشت.
از دیگر جنبه‌های سلامت بوش، انجام منظم کولونوسکوپی‌ها به دلیل سابقه خانوادگی ابتلا به پولیپ روده بزرگ بود. این معاینات پزشکی که نیازمند بیهوشی بودند، ۲ بار در دوران ریاست‌جمهوری او (۲۰۰۲ و ۲۰۰۷) با انتقال موقت اختیارات ریاست جمهوری به دیک چنی، معاونش، انجام شد. در هر ۲ مورد، پولیپ‌های کوچک و خوش‌خیم برداشته شد و بوش پس از دریافت گواهی سلامت کامل، دوباره مسئولیت‌های ریاست جمهوری را از سر گرفت.
بوش در زمینه شفافیت پزشکی از رویه‌های استاندارد پیروی می‌کرد و خلاصه‌ای از معاینات فیزیکی سالانه خود را در اختیار عموم قرار می‌داد، امری که نشان‌دهنده توجه او به سلامت شخصی، اعتمادسازی و مدیریت بر افکار عمومی بود.
بیل کلینتون؛ از علاقه به فست‌فود تا جراحی قلب
بیل کلینتون، چهل‌ودومین رئیس‌جمهوری آمریکا (۱۹۹۳–۲۰۰۱)، مسیر سلامت خود را از بی‌توجهی در دوران جوانی تا مواجهه با بیماری قلبی و سپس تحولی چشمگیر در سبک زندگی تجربه کرد.
او در زمان ورود به کاخ سفید در میانه دهه چهارم زندگی‌اش قرار داشت و به‌طور کلی از نظر جسمانی سالم و پرانرژی به نظر می‌رسید و بیماری جدی‌ای نداشت، اما علاقه شدیدش به فست‌فود و اضافه وزن به خصوص در دهه ۱۹۹۰، زمینه مشکلات را در آینده فراهم کرد.
علاقه کلینتون به غذاهای چرب در طول ریاست‌جمهوری‌اش بسیار مشهور بود. او به‌طور منظم ورزش می‌کرد، اما در عین حال مسیر دویدن خود را اغلب به یک رستوران مک‌دونالد ختم می‌کرد. وزن او نوسان داشت و کلسترول خونش بالا بود. پزشکان برای کنترل کلسترول کلینتون دارو تجویز کردند و در پایان دوران ریاست‌جمهوری، او رژیم غذایی بهتری در پیش گرفت، هرچند هنوز سبک زندگی کاملاً سالمی نداشت.
در سال ۱۹۹۷ کلینتون دچار پارگی تاندون چهارسر زانو شد که نیازمند جراحی فوری بود. این آسیب به احتمال زیاد شدیدترین رویداد پزشکی دوران ریاست‌جمهوری او بود. کلینتون پس از ماه‌ها فیزیوتراپی، توانایی حرکتی خود را به‌طور کامل به دست آورد.
اواخر دهه ۱۹۹۰ ماجرای رسوایی جنسی کلینتون و مونیکا لوینسکی کارآموز جوان کاخ سفید و استیضاح رئیس‌جمهوری وقت آمریکا رقم خورد که بی‌تردید بار روانی و جسمی قابل‌توجهی بر او وارد کرد. دوستان کلینتون گزارش می‌دادند که او در طول دعاوی حقوقی کم‌خواب و تحت فشار شدید بود. برخی روایت‌ها حاکی از نشانه‌های افسردگی خفیف یا دست‌کم استرس شدید در سال‌های ۱۹۹۸–۱۹۹۹ بود. گفته می‌شود او برای حل مسائل شخصی خود به مشاوره متکی بود. اگرچه این مسائل به معنای یک «بیماری روانی» نبود، اما توانایی کلینتون در تفکیک امور و ادامه حکمرانی مورد توجه قرار گرفت.
وضعیت سلامت کلینتون پس از ترک کاخ سفید در ۲۰۰۱ (۱۳۷۹) به‌طور جدی تغییر کرد. او در سال ۲۰۰۴ و در سن ۵۸ سالگی، تحت عمل جراحی بای‌پس چهارگانه قلب قرار گرفت؛ این اقدام به دنبال درد قفسه سینه و تنگی نفس انجام شد و نشان‌دهنده تاثیر رژیم غذایی نامناسب و سابقه خانوادگی مشکلات قلبی بود. پس از آن، کلینتون وزن کم کرد و رژیم غذایی تقریباً گیاه‌خواری را پیش گرفت و ظرف چند ماه، وضعیت سلامت او بهبود پیدا کرد. با این حال اوایل ۲۰۱۰ (۱۳۸۸) بار دیگر دچار انسداد شریان قلب شد و تحت عمل جراحی قرار گرفت. این اتفاقات با توجه به جایگاه کلینتون در سراسر جهان خبرساز شد.
بررسی وضعیت سلامت روسای جمهوری آمریکا نشان می‌دهد که سلامت جسمانی و سبک زندگی، فارغ از سن، همواره عامل مهمی در توانایی اداره کشور و اعتماد عمومی است.
